ناصح از پند تو بیزارم، چه می گویی مرا

می کند حرف تو آزارم، چه می گویی مرا

گفتی از دست محبت می شود حالت خراب

من خراب از دست این کارم، چه می گویی مرا

می کنی عیبم که پیشت سبحه و سجاده نیست

[...]

نیست یک جا که سرزلف سیاهش نرسد

می رسد از دو طرف چون شب یلدا همه جا

نشاند پیش خود آن شوخ بی حجاب مرا

چو سایه همدم خود کرد آفتاب مرا

ازین جهت که به زلف تو نسبتی دارد

نرفت تیرگی شب به ماهتاب مرا

به آتش افکند از خوردن شراب مرا

[...]

بی قد شمشاد او، دست چنار آمد به درد

بس که می ساید به یکدیگر کف افسوس را

در هنرمندی ز مردن نیست غم استاد را

زنده دارد کار شیرین، تا ابد فرهاد را

تا ابد آدم نخوردی نیم گندم از بهشت

در ازل خوردی اگر یک جو غم اولاد را

به نقش بندی رویت چو کف گشاده خدا

ندیده رنگ رخت، دل ز دست داده خدا

ز موی ساقی وحدت نبست تا قلمی

نساخت لعل ترا رنگ بست باده خدا

ز ما کسی نتواند گرفت روز حساب

[...]

نقش خیالش نبرد، گرد کدورت ز دل

صورت شادی چه سود، کاخ غم اندود را

چرخ درآشوب دهر، تابع سرچشمه است

نهر چه صافی دهد، آب گل آلود را؟

جاده طوفانی دریای سراب است اینجا

زورق نقش قدم بر سر آب است اینجا

مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار

گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا

صد ره گر از خمار بیفتم به پای خم

یک دستگیر نیست به غیر از سبو مرا

نی شمع پی به گریه من می برد، نه ابر

[...]

ناله برآید از ورق، گریه کنان رود قلم

کاتب اگر رقم کند، حال من خراب را

گر گل نکند در طلبت آبله از پا

دارد سر هر خار درین ره گله از پا

اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است

پایم گله از سر کند و سرگله از پا

مگر چاه زنخدانت نمایان گشت در صحرا

که بر دور تو می بینم کبوترهای چاهی را

گدای عشق باش و ز ابر رحمت سایه پرور شو

که بر باد است رفعت، سایبان پادشاهی را

درین محیط که سرگشتگی ست حاصل ما

یکی فتاده چو گرداب، راه و منزل ما

گر عشق تو بی سوز ببیند تن ما را

چون شمع زند شام غمت گردن ما را

منت آب خضر نیست جوی بر سر ما

طالع خشک لبی مانده به اسکندر ما

ما زسیم و زر خود، بزم نکردیم چو شمع

دیگران بزم فروزند ز سیم و زر ما

می شد از خشک و تر این خاکدان قانع به سنگ

عقل اگر می بود چون کبک دری، دیوانه را

با ستم فرمای گردون، راه حرفی وانشد

ماند در دل شکوه ها از آسیابان دانه را

چون تنور لاله از دودی نشد قسمت پذیر

کاش می افتاد آتش در اجاق بخت ما

گوش ارباب کرم در عهد ما می گشت کر

گر صدا می بود حرف بر زمین افتاده را

شورش انداخته در شام و سحر یارب ما

در غمت نیست کم از روز قیامت شب ما

طفل اشکیم، ز ما درس طرب چشم مدار

نیست جز ابجد غم در ورق مکتب ما

ما را به دار عشق، که نزدیک می برد؟

از تار آه اگر نبود ریسمان ما

هر خس ز تندخویی آن گل درین چمن

ماری ست خفته در بغل آشیان ما

برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر

بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا

از فلک روزی چه سان خواهم، که در مشرق زمین

بهر یک نان می زند از صبح چون کوران عصا