بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس‌

کسی کاندر صف مردان، بمی‌خواری کمر بندد

برابر کی بود، با آن که دل در خیر و شر بندد؟

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آنکه این و آنت نرسد

بیار حلوا که هست حبیب القلوب

هم خاص را بشاید و هم عام را

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که: درین شهر تو باشی یا من؟!

استقبلنی و سیفه مسلول

و قال لی واحدنا معزول.

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همت سوار؟

پای بر دنیا نه و بردوز چشم از نام و ننگ

دست در عقبی زن و بربند راه فخر و عار

گر چو بو دردات باید تاجداری روز حشر

باش چون منصور حلاج انتظار تاج دار

سر جمله بدانید که در عالم پاداش

آنها که درین راه بدادیم بدیدیم‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم.

سائق و قائد صراط الدّین

به ز قرآن مدان و به ز اخبار

جز بدست و دل محمد (ص) نیست

حلّ و عقد خزینه اسرار

در طریق رسول دست آویز

[...]

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که با تو در پیمانست‌

الا ای خوش نسیم نو بهاری

تو بوی زلف آن بت روی داری

آرزومند بتو از دست دوستی تو یک کنار خون دارد!»

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

و انّ صباحا نلتقی فی مسائه

یکون علی قلب الغریب حبیبا

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

هر کسی را جام او بر جان او همسان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم برنهید

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من‌

در عشق تو از ملامت بی‌خبران

بر جان و جگر خدنگها دارم من

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

اکنون که بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم‌

یا حیاة الرّوح مالی لیس لی علمی بحالی

تلک روحی منک ملئی، و سوادی منک خالی‌