می دود چون طفل بر زانوی آن گل پیرهن

واگذارد گر عروس نوبهار، آیینه را

بس که سرسبزی بود در طالع بی حاصلان

می تواند سبز شد، هرجا نشانی بید را

از بس که دید رو، ز لب می پرست ما

ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما

چون گل، حریف بستن دستار نیستیم

دستار بسته ای مگر افتد به دست ما

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند

[...]

از بس گل برگشتگی، در آب دارد طالعم

ویرانی افزون می کند، تعمیر من ویرانه را

بهار افکنده در صحن چمن از سبزه قالی‌ها

دمیده خفتگان باغ را برگ از نهالی‌ها

سیه شد همچو مشقی، هر دو روی لاله گوشم

ز بس در مکتب عشق تو خوردم گوشمالی‌ها

آن بلبل مستم که ز گلریزی افغان

بر روی هوا طرح کنم باغ ارم را

به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی

گهی که مادر گیتی کند نوازش ما

کسی که بزم نشین غم است، می داند

که همچو شمع ز سوز دل است کاهش ما

بس که شد مرغ نگاهم بی گل رویت ضعیف

برنمی تابد ز سستی تهمت پرواز را

ساقیا ته جرعه ای در کاسه طنبور کن

تا کند از پرده بیرون نغمه های راز را

مرد خدا نمی شود، گرچه زن از کنار خود

بر در مسجد افکند، طفل حرام زاده را

هر چند قطره کردیم، در جستجوی دریا

چون آب کم نبردیم راهی به سوی دریا

آن قطره ام که از سیل، پس ماند در بیابان

بر خاک ره شدم خشک، از آرزوی دریا

غرق وصال، از ذوق، یک جا نگیرد آرام

[...]

یافتم منزلگه وصل تو جای خویش را

رهبر خود چون نسازم نقش پای خویش را؟

به مثل سازی خود گر دکان نچیده خدا

چرا به صورت بی مثلت آفریده خدا؟

چو گشته چهره گشای تو ز آب و رنگ وجود

هزار ناز ز هر جانبت کشیده خدا

به پیش روی تو بی رنگتر ز خار بود

[...]

روان کردم به کویش قاصدی از اشک و می ترسم

کزین کودک نیاید تندرفتاری چو کاهل‌ها

بیابان‌گردی شوق توام از بس که عادت شد

بود در راه‌ها آسایشم بهتر ز منزل‌ها

چو باغ کاغذی این باغ آنچنان تنگ است

که نیست چارحدش جای باغبان تنها

به غیر آینه کآمد به سیر باغ رخت

نرفته هیچ ظریفی به گلستان تنها

دوش که در بزم عشق، توبه زاهد شکست

کرد سپند شراب، سبحه صددانه را

به سر گشودن خمهای می چو دست زدیم

کسی نکرد چو پیمانه دستیاری ما

تو غنچه گل و ماخار، اگر شوی هم بزم

به عزتت چه زیان می رسد ز خواری ما؟

همچو راه کوچه زنجیر، در صحرای عشق

هرقدم صدچاه غم در پیش و پس باشد مرا

گر توانم همچو نی لب بر لب مطرب نهاد

از لبش لب برندارم تا نفس باشد مرا

به غیر از عشق اگر آیین دیگر دلنشین می شد

به ذوق سوختن می داشتم آیین هندو را

ساقی! بط می در قفس طاقچه حیف است

این مرغ،بود بر سر زانوی تو زیبا

همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش

در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را

تا کی نهان بماند سرمستی ام،کزین می

نکهت کند خبردار، صدکوچه ره عسس را

آن عندلیب مستم، کز سرزمین خواهش

[...]