هر چند که در شهر به رندی فاشم

وانگشت نمای جملهٔ اوباشم

یا رب تو مرا از درِ خود دور مکن

مگذار که رسوای جهانی باشم

ای از کرم تو خلق را امن و امان

در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

ما را تو زهر چه آن نشاید برهان

آنگاه به هر چه آن بباید برسان

عمری گشتم شیفته و آواره

نومید شدم زخویشتن یکباره

ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی

دریاب کسی را که ندارد چاره

ای در طلب تو عاقلان دیوانه

در راه غم تو آشنا بیگانه

چون می نتوان با تو شدن هم خانه

در نور خودم بسوز چون پروانه

ای در دو نفس صد گنه از من دیده

وز فضل و کرم پردهٔ من ندریده

وای من بتر از هر چه به عالم بتر است

وای تو به تو از من بتر آمرزیده

گشتم به هوس گِرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تا می ماند زعمر یا رب نفسی

دریاب که جز تو نیست فریادرسی

از خلق نه کاهد نه فزاید کاری

الّا به خدای برنیاید کاری

ای آنک گشانیدهٔ هر کار تویی

تا تو نگشایی نگشاید کاری

ای از ره لطف راعی هر رَمه تو

مقصود جهانیان زهر دمدمه تو

جز تو همه هر چه هست تشویش ره است

ما را زهمه باز رهان ای همه تو

ای آنک دوای دردمندان دانی

درمان [و] علاج مستمندان دانی

هرچ از دل ریش خویش گویم با تو

ناگفته تو صد هزار چندان دانی

ای راهنمای راه خوبان ازل

وای طعمهٔ حضرتت نه علم و نه عمل

بی علم و عمل به حضرتت راهی نیست

وانگه به بر محققان هر دو زَلَل

چندانک نگاه می کنم از چپ و راست

می ترسم از آن دمی که آن دم نه سزاست

قول من و فعل من همه عین خطاست

یا رب تو بده که من نمی دانم خواست

بی باد تو آب و گل ما هیچ بود

بی عشق تو جان و دل ما هیچ بود

از ذکر تو یک نفس اگر وامانیم

در هر دو جهان حاصل ما هیچ بود

ای خدمت تو سعادت و پیروزی

مولای تو بودن سبب بهروزی

از خدمت تو دست ندارم که زتو

هم عمر فزون می شود و هم روزی

هر جا[ن] که شنیده است ندای دردت

بر دوش دل افکند ردای دردت

با درد تو دل کیست که درمان طلبد

صد جان عزیزان به فدای دردت

آنها که درین جهان زغوغا برهند

از خرسندی و از مدارا برهند

یا رب تو بدانچ هست خرسندی ده

تا ما برهیم و خلق از ما برهند

توفیق کسی را که موافق باشد

حالش همه با عشق مطابق باشد

یا رب تو مرا اگر نیم لایق عشق

در کار کسی کن تو که عاشق باشد

چون معترفم بدانچ سرمستی هست

در حضرتت افلاس و تهیدستی هست

من آنِ توَم، تو را چه باشد؟ هیچی

تو آن منی مرا همه هستی هست

بر جان منت دسترسی نیست که نیست

واندر دلم از تو هوسی نیست که نیست

تنها نه منم چنین که در جمله جهان

زین سان که منم از تو کسی نیست که نیست

بیچاره دل شکسته چون بستهٔ تست

بی مرهم وصل هر زمان خستهٔ تست

چون می گسلی از آنک پیوستهٔ تست

گر بستهٔ تست دل نه بشکستهٔ تست

کس نیست که چون من زتو دل تافته نیست

سررشتهٔ وصل تو کسی بافته نیست

لطف تو مگر دست بگیرد، ورنه

راه تو به پای چون منی یافته نیست