زانجا که کمال حضرت عزت اوست

اعیان وجود را چه امکان باشد

رو دل بکسی ده که نمیرد با تو

از درد فراق او نگریی باری

خوناب از آن همی ببارد چشمم

کاهلیّت دیدنت ندارد چشمم

من تیز در آن روی نیارم نگریست

ترسم که ز نازگی جراحت گردد

دیدم اندر مدار کار آنگاه

سرّهستی و نیستی ناگاه

بود ما را یقین که عاشق را

نیستی منزلست و هستی راه

نیست جز نیستی ره عاشق

[...]

او بر سر قتل و من در او حیرانم

کان راندن تیغش چه نکو می‌راند

این راه حقیقتست و هرتر دامن

با هستی خود کجا قدم داند زد

انتظارم مده بر آتش و آب

نکند آنچه انتظار کند

چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس

رو که از این دلبران کار تو داری و بس

تو گدائی دور باش از پادشاه

ورنه بر جان تو آید دور باش

گر وصال شاه میداری طمع

از وصال خویشتن مهجور باش

چون نیست وصال آن نگارین ممکن

آن به که ز راه او روان برخیزی

لطفی بکن از راه وجودم بردار

تا زحمت من ز راه تو کم گردد

آن نقد که در خزانۀ دل باشد

آسان آسان بدو رسیدن نتوان

غیرت آمد بر دلم زد دور باش

یعنی ای نااهل ازین در دور باش

در جام نیاید ای پسر بحر

این عشوه مخر که بیشمار است

می ترس دلا از آن که سرمایۀ عمر

از دست تو کم شود تو مفلس مانی

او پادشهست و تو گدائی زنهار

تا سر نکنی در سر کارش هشدار

برسر کویت بسی کشته و مرده ولی

کشته نیابد قصاص مرده نیابد کفن

گر من کشمت دم مزن و باک مدار

چون من ویت کشتۀ عشق خویشم

در معرکه یلان تو سرباز

گر عاشق صادق تو سرباز

چون تیغ بلاش بر تو آید

از هستی خویشتن تو سرباز