ای صاحبی که مایهٔ تفریح عالمی

ذات مبارکت، سبب کامرانی است

بشنو سه چار مصرع غرّا، ز خامه ام

اکنون که فطرتت به سر نکته دانی است

رسمی ست مبتذل، گلهٔ دوستان ز هم

[...]

در جهنمکده هند که از تاب هوا

شعله ور چون پر پروانه بود، بال ملخ

دارد افسرده تو را، شعبده چرخ حزین

چه توان کرد کنون، ماهیت افتاده به فخ

بس که گرم است هوا، آید اگر دمسردی

[...]

بود بر محملم، دل چون درایی

مرنج از من، اگر سنجم نوایی

نفس در پردهٔ دل می سراید

ز سعدی نکته درد آشنایی

غرض نقشی ست کز ما باز ماند

[...]

ای مژه و غمزه ات، صفدر صاحب قران

خود شکافد به تیغ، درع دَرَد با سنان

منّت سرو قدت، فصل بهار خطت

بار نهد بر زمین، ناز کند بر زمان

آتش زده ایم اختران را

افروخته شمع خاوران را

پرورده، در آستین مژگان

اشکم، دریای بی کران را

از محشر داغ سینهٔ من

[...]

دوش دلم چون کشید خنجر آه از قراب

پشت حواصل پدیدگشت ز پر عقاب

کین فلک مهر شد، از نفس پاک من

ترک سمن چهر شد، هندوی مشکین نقاب

داور رومی به شب، تیغ کشید از غضب

[...]

دارم آزرده دلی، تنگ تر از دیدهٔ میم

شده ام داغ درین دایره چون نقطه جیم

نشد از شش جهتم راه گشادی پیدا

آه از آن زر، که فتد در گره بخل لئیم

دارم از الفت تن شکوه، که نیکو گفتند

[...]

شاعر و شعر شناسان، قلمم را به زبان

رفته ابطای حقی گاه و گه ابطای یلی؟

گاه در طول کند صف شکنی، گاه به عرض

ذوالفقار کف خصم افکن کرار علی

گر گذارد قدمی سوی چپ و راست، سزاست

[...]

در همه عمر، بر صحیفهٔ دهر

هر چه این کلک مشکبار نوشت

اول آن را به لوح خاطر من

قلم فیض کردگار نوشت

بحری ست محیط غم که در خون

یازد نفس شناوران را

چون بیضه شکسته، صعوهٔ عشق

پرواز عقاب شهپران را

آن غنچه دهان که شرم لعلش

[...]

جبهه بر خاک نه درین مسجد

کز برای عبادت است اینجا

بهر تاریخ این بنا، هاتف

گفت: درگاه حاجت است اینجا

ای که دارد لوای اقبالت

آفتاب بلند، سایه نشین

بود از نوبهار خلق توام

نفس مشکسای فروردین

نکته ای هست، از رهی بشنو

[...]

هزار و یکصد و پنجاه و پنج هجری بود

که گشت نسخه ی دیوان چارمین سپری

قصیده و غزل و قطعه و رباعی آن

دوصد فزون ز هزار است و سی چو بر شمری

هنر به ماشطهٔ خامه ام کند نازش

[...]

نهانی کرده ای یغما، دل من

کجا بردی؟ چه کردی با دل من؟

گرانبار تغافلها نگاهت

سبکدوش تمناها، دل من

به دنبال خرام آن پری رو

رمیدن می رود از یاد آهو

بود ادبار دنیا، به ز اقبال

قفای زشت، باشد خوشتر از رو