دو کمالند در جهان مشهور

یکی از اصفهان یکی ز خجند

این یکی در غزل قدیم المثل

و آن دگر در قصیده بیمانند

فی المثل در میان این دو کمال

[...]

دوش مهمان لب جانان شدم

عذر گفت و منتم بر جان نهاد

کامشبم چیزی چنان در خورد نیست

تا توان پیش چنین مهمان نهاد

گفتم آن نقل دهان بس نیست گفت

[...]

ز شعر خویش جز وی و کلاهی

که هریک به قالبی و بی بهایند

بدان حضرت فرستادم به تحفه

اگر چه صدر عالی را نشاید

امیدم هست کز لطف تو هر دم

[...]

ز ضعف و صحت تن یار صرف خواندن از من

سوال کرد ز لفظی که آن فصیح بود

نظر بجانب قدش فکندم و گفتم

الف مقابل عین است چون صحیح بود

قطعه مدح تو گردید ترک شد مکتوب

عفو فرما ز دعاگو که قلم دیر کشید

ورنه آن گفته چون آب روان بود چنان

که ببوسید خاک قدمت خواست دوید

تو روانی سخن بین که ز دروازه شهر

[...]

طبع من هر چه بسازد بسر خوان سخن

قسمت تست اگر بد سازد

بنده در هر غزلی کرد ادا قول کمال

تا بتصنیف ترا معتقد خود سازد

طبع تو کمال کیمیایی است

کز وی سخن تو همچو زر شد

دیوان تو دی یکی همی خواند

دیدم که دهانش پر شکر شد

باغی است پر از گل معانی

دیوان کمال تازه اش دار

شعر دگران چو خار اشتر

پیرامن او بجای دیوار

تا سنبل و نرگسش نچینند

[...]

صوفیی علم لغت میکرد بحث

جز جدل هیچش نبود از علم بهر

در لغت گفتا چه باشد موت و سم

گفتمش تا چند گویی مرگ و زهر

کردم از سید راگوی سوالی که ترا

هست جز رای و جز اندیشه سودای دگر

گفت صد رای دگر با تو بگویم لیکن

که من از دست تو فردا بروم جای دگر

کیسه مکن پر زر و سیم ای پسر

کیسه برانند درین رهگذر

کیسه تهی باش و بیاسا کمال

هر که تهی کیسه تر آسوده تر

گفتم از مصر معانی بفرستم بتو باز

سخن چند که آید به دهانت چو شکر

باز ترسیدم ازین نکته که گویی چو همام

شکر از مصر به تبریز میارید دگر

هفت بیت آمد غزلهای کمال

پنج گنج از لطف آن عشر عشیر

هفت بیتیهای یاران نیز هست

هر یک پاک و روان و دلپذیر

لیک از هر هفتشان حک کردنی است

[...]

با فقاعی گفتم از روی مزاح

بد معامل نیستم من ای خسیس

وجه شربتها که دادی نسیه ام

گر فراموشت شود بر یخ نویس

به نی گفت در خانقه صوفیی

که دارند جمعی به بانگ هوس

نی انگشت بر دیده بنهاد و گفت

کمتر بسته ام دل به قبول نفس

پهلوان فقاعی ار ناگاه

زیر یخ رفت و داد جان و نفیس

پسرش را بگو بگور پدرش

برد الله مضجعه بنویس

از کتابت مشو جلال ملول

قلم کاهلی به خط درکش

سخن خال شود نویس که هست

سخن خال و خط نوشتن خوش

بهر بریان امیر زاده ما

گوسفندی خرید و فربه و خوش

زود با ورجیان مطبخ وی

گو سپند افکنند در آتش

جستم از یاری نشان آن پسر

کاب حیوانست جویای لبش

گفت بیگناهان بجیحونش طلب

کان زمان باشد خلاص از مکتبش

هر نماز دیگری آیم برون

[...]

حافظ نیکخوان نیک نویس

هرکه حق گویدت شنو سخنش

چنگ را بیش بر کنار مزن

بسر خود که بر زمین نزنش