اینجا که منم نه بامداد است و نه شام

نی بیم نی امید، نه حال و نه مقام

گوید آن کس در این مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

العین واحدة و الحکم مختلف

و ذاک سر لاهل العلمینکشف

آفتابی در هزاران‌ آبگینه تافته

پس برنگ هر یکی تابی عیان انداخته

جمله یک نور است لیکن رنگهای مختلف

اختلافی در میان این و آن انداخته

آینۀ صورت از سفر دور است

کان پذیر ای صورت از نور است

هرچه گیرد از او بدو گیرد

هرچه بخشد از او بدو بخشد

پرده‌های نور و ظلمت را ز عجز

در گمان و در یقین دانسته‌اند

حجاب روی تو هم روی تو است در همه حال

نهانی از همه عالم، ز بس که پیدائی

به هر که می‌نگرم صورت تو می‌بینم

از این بیان همه در چشم من تو می‌آئی

زر شک تا نشناسد کسی ترا هر دم

[...]

تو جهانی لیک چون آئی پدید؟

جمله جانی لیک چون گردی نهان؟

چون شوی پیدا که پنهانی مدام

چون نهان گردی که جاویدی عیان

هم عیانی هم نهان، هم هر دوئی

[...]

می‌نماید که هست، نیست جهان

جز خطی در میان نور و ظلم

گر بخوانی تو آن خط موهوم

بشناسی حدوث را ز قدم

خیال کژ مبر اینجا و بشناس

هر آن کو در خدا گم شد خدا نیست

گر جمله توئی همه جهان چیست؟

ور هیچ نیم من این فغان چیست؟

هم جمله توئی و هم همه تو

آن چیز که غیر تو است آن چیست؟

چون هست یقین که نیست جز تو

[...]

نمی‌رفتم بلا شد بوی زلفش

خراب اندر پی آن بویر فتم

روی صحرا چو همه پرتو روی تو گرفت

نتواند نفسی سایه بر آن صحرا شد

آفتابی است حضرتش که دو کون

پیش او سایه بان همی یابم

نسبت فعل و اقتدار بما

هم از آن رو بود که او باشد

هم از او دان که جان سجود کند

ابر هم ز آفتاب جود کند

گر ز خورشید بوم بی نور است

از پی ضعف خود، نه از پی اوست

هرچه روی دلت مصفاتر

زو تجلی ترا مهیاتر

مست از می عشق آنچنانم که اگر

یک جرعه از این بیش خورم نیست شوم