از خود تا خود به سوی جانانان راهست

این راه بسی مشکل و خوش کوتاهست

از دور مسافتی که تا نزدیکست

این غافل قرب خویش و آن آگاهست

گر با غم دل خوشیم غمخوار خوشست

دل خوش داریم از آنکه دلدار خوشست

در کشور ما نه باغ و بازار خوشست

ما را که دیار خوش بود یار خوشست

گلبرگ چو گونه های الوانت نیست

خورشید به نور دل تابانت نتیست

از صبح بیاض گردنت خور بدمد

جز نور به مشرق گریبانت نیست

بنوازیدم به زخمه طاعت اینست

آرید به ناله ام شفاعت اینست

در هر گریم پر و تهی گردد چشم

گر مال زنید طاس طاعت اینست

این جا نه خطا عیب و نه طاعت هنرست

ورزیدن تسلیم و رضا معتبرست

با فقر و فناست کار نه زهد مجو

از عجز گنه عجب عبادت بترست

هردم که نه با توام برآید مرضیست

مقصود تویی حقیقت من غرضیست

بس در عجبم که مانده ام بی تو چسان

قایم چو به جوهریست هر جا عرضیست

هر روز مه تمام نقصان ز دهست

کز بدر تو قرض خواه ده شانزدهست

مه را شب چارده بود کاستگی

حسن تو شب یازده و پانزدهست

دل خنده به غنچه کرد خندیدن داشت

نالید به عندلیب نالیدن داشت

چون در ته نخل گل کمر بگشادیم

چیدیم گلی ز شاخ گل چیدن داشت

یک بلبل خوش نوا و صد انجمن است

یک سرو سرافراز و هزاران چمن است

خوش گویی من بلند آوازه به اوست

زان نوع که سرفرازی او ز من است

دارم چشمی که قلزم وارونست

خون گشته دلی که منبع جیحونست

این مردمک چشم جهان بین که مراست

تمثال سویدای دل پرخونست

ذرات دو کون را ز هم بیشی نیست

کس نیست که با دگر کسش خویشی نیست

در رتبه مساوات بود عالم را

در دایره هیچ نقطه را پیشی نیست

شمعی که فروزان نشود کوکب ماست

برقی که ضیا نمی دهد مطلب ماست

صبح همه مرغان سحرخیز دمید

مرغی که سحر نمی شناسد شب ماست

دایم به رهت در دو چشمم بازست

صد تحفه ام از نیاز پااندازست

پیش آی و به مهر دانه عشوه بریز

پر تیز مرو که روح در پروازست

آن کیست که بازم ز بت کیش آورد

صد مرحله ام با جگر ریش آورد

این پرده نشین کجاست؟ کز چندین راه

با صد طلبم به خانه خویش آورد

طی املم به جهد و پرواز نشد

کارم به طواف و سعی دلساز نشد

هرچند که بر کعبه تنیدم زنار

این رشته کفرم از میان باز نشد

شب مست ز خانقه برونم بردند

تا دیر به نعل واژگونم بردند

گفتند به سوی دوست از کعبه درای

وز راه خرابات درونم بردند

گر دست تو بحر نیست چون می‌جوشد

بحرست که از درون برون می‌جوشد

خاصیت بخششی که در طینت تست

از دست سخاوتت به خون می‌جوشد

ارباب زمانه آفت دل باشند

چون موج سراب نقش باطل باشند

این کهنه سفینه های از کار شده

خوبست جنازه های ساحل باشند

هر کز سر کجروی به درگاه آید

هرچند به گاه آمده بیگاه آید

از معجزه بیوه که در راه آید

دستار هزار کرد کوتاه برآید

از سعی زمانه کار من نفزاید

در قرب کس اعتبار من نفزاید

من گوهرم آرایش و افزایش کس

در وزن من و عیار من نفزاید