ابروی تو از غمزه دگر پر گره است

تیری انداز چون کمان به زه است

هر عضوم ازو، جدا نشاطی دارد

در دل عشق تو چون عروسی [به] ده است

دیگر ز چمن خرمی اخراج شده ست

سامان گل از خزان به تاراج شده ست

پروانه به بخت خویشتن می نازد

بلبل به گل چراغ محتاج شده ست

با من بخت سیاه در بدمهری ست

زهری ست، اگرچه رنگ او پازهری ست

از حال خراب من خبر می گوید

رنگم که چو زعفران ویران شهری ست

امشب که فلک در پی عشرت سازی ست

از رقص بتان به بزم آتشبازی ست

قامت ز ادا رقص روانی دارد

گردن ز اصول در صراحی بازی ست

ای دل چه نشسته ای که فرصت نفسی ست

بشتاب به راه تا صدای جرسی ست

در زیر فلک، پی گرفتاری ما

چون خانه ی صیاد به هر سو قفسی ست

از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست

وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست

بلبل که به علم ناله افلاطون است

در مکتب ما، طفل «گلستان» خوانی ست

ای خواجه ترا ضعیفی از پیری نیست

از گرسنگی ست سستی، از سیری نیست

اسبی که کشند بر ورق نقاشان

گر بی حرکت بود ز جوگیری نیست

عارف که به سعی خویش از دنیا رفت

مرغی به قفس بال همی زد تا رفت

زین چاه که فکر تو به جایی نرسد

منصور به نیم گز رسن بالا رفت

دردا که ز دست، یار بگزیده برفت

آرام و قرار دل غمدیده برفت

شد دیده سفید و دل سیاه است، که گفت؟

کز دل برود هر آنچه از دیده برفت

بی جذبه ی دوستان ز جا نتوان رفت

هر راه که نیست رهنما، نتوان رفت

فریاد مؤذن بشنو تا دانی

ناخوانده به خانه ی خدا نتوان رفت

در بحر نیابد اگر از فیض تو قوت

اورنگ صدف شود گهر را تابوت

گر زان که نه لطف تو برو آب زند

در آتش رنگ خود بسوزد یاقوت

نوروز شد و زد به گلستان ز فرح

طاووس بهار، چتر از قوس قزح

در بزم ز جوش گل ز بس جای نماند

استاده چو لاله بر سر پای، قدح

جمعند در انجمن چو ارباب عناد

خیزد ز نفس درازی خامه فساد

از پنج فزون گشت چو ابیات غزل

بر پنجه ی او بود چو انگشت زیاد

ای غمزه ی تو نهاده رسم بیداد

مژگان تو خونریز چو تیغ جلاد

از داغ جدایی تو هفت اعضایم

مچون نی هفت بند، دارد فریاد

عید تو همیشه در طرب سازی باد

کار تو چو خورشید سرافرازی باد

در بزم تو چرخ از سرانگشت هلال

چون کاسه ی چینی به خوش آوازی باد

نوروز تو از گل به قدح سازی باد

با لاله رخان کار تو گلبازی باد

اوراق نشاط را به بزمت دایم

شیرازه ز موج می شیرازی باد

عید تو به سامان ز طرب سازی باد

انجام نشاط تو در آغازی باد

تا بال همای عید باشد مه نو

اقبال تو در بلندپروازی باد

ایزد ما را ز لطف چون جان می داد

ای کاش دلی امین ایمان می داد

می آمد ازو بیش ازینها به ظهور

نفس ما را اگر به شیطان می داد

چون حرف تب تو در میان می افتد

پیمانه ز دست می کشان می افتد

افلاک ز لرزیدن تو می لرزد

برخیز، وگرنه آسمان می افتد

کو ساقی، تا ره مروت سپرد

یک جام می آرد، غم ما را ببرد

زاهد چه مذاق خیره ای داشته است

نزدیک شده دختر رز را بخورد