یا رب سببی که آب حسرت نخورم

وز جام هوس شراب غفلت نخورم

از نعمت معرفت غنی ساز مرا

تا نان خسان بزهر منت نخورم

یا رب بفقیری و جگر سوزی ما

وز شعله ی شوق تو دل افروزی ما

کان لقمه که در پیش بود منت خلق

از خوان لئیمان نکنی روزی ما

ای دل بهوس روزی ننهاده مخواه

با قسمت خود بساز و از غصه مکاه

صد سال نگردد بهزار آب سفید

رویی که بسیلی طمع گشت سیاه

ایزد همه خلق و لطف بخشید ترا

وز خلق جهان بلطف بگزید ترا

یکذره‌ات از نور خدا خالی نیست

بالله که می‌توان پرستید ترا

هر چند که خرقه ام شراب آلودست

سیل مژه ی ترم بخون پالودست

با آنکه دلم ز خلق ناخشنودست

نومید نیم که عاقبت محمودست

در میکده ها حکم جنونم کردند

در صومعه رفتم و برونم کردند

هم گوشه ی میخانه که توبه شکنان

مژگان سیه سرخ بخونم کردند

گاهی ز هوای روز وصلیم نژند

گاهی ز شب فراق داریم گزند

تا چند عذاب شب که کی روز شود

مردیم ز غصه ایفلک تا کی و چند

روزی دلم از پی سرانجام نشد

جانم نفسی مایل آرام نشد

سرتاسر صحرای جهان پیمودم

رفتم، چو غزال چشم او رام نشد

چون مرغ سحر جناح گلفام گشود

از بیضه ی صبح زرده ی مهر نمود

هر دانه که طاووس شب از دیده فشاند

از دامن صبح طایر روز ربود

ای نظم تو نو گل گلستان خیال

نثر تو خوش آیندتر از آب زلال

در صورت نظم و نثر لطف سخنت

چون روح مصورست و چون سحر حلال

می نوش که شد چمن زر افشان ز خزان

رخ چون گل آتشین کن از آب رزان

کز خاک بسی سرو و قد لاله عذار

آیند روان روند چون باد وزان