تا جزع هوات را دلم حرز افتاد

زو چون تب لرزه بر تنم لرز افتاد

از عشق توام کار به اندرز افتاد

وزدی بچه زخم تو به آن درز افتاد

پیوسته مرا دل به هوای تو کشد

و اندیشه به یاد دلگشای تو کشد

جانم نفس عجز برای تو کشد

ماننده آن نفس که نای تو کشد

از هر که دهد پند شنودن باید

با هر که بود رفق نمودن باید

به کاشتن و نیک فزودن باید

زیرا که پس از کشت درودن باید

ای مایه اعتصام خلق ای منصور

ای معتصم دگر به فریاد و نفور

خورشیدی و خورشید نباشد معذور

گر زو نرسد نظر به نزدیک و به دور

در ظلمت شبهای فراق ای دلبر

بینی که چگونه می برم عمر به سر

ضایع نشود ریختن خون جگر

کاخر بدمد صبح امید چاکر

از بهر چرا مرا نداری معذور

گر من به دلی دو عشق را سازم سور

یک دل به دو اندیشه کشد مهر دو حور

یک تن به دو سایه خیزد از عکس دو نور

گر عاشق دلسوخته بی تدبیر

پیغام دهد که از توام نیست گزیر

صفرا چه کنی رحم کن ای بدر منیر

پای تو گرفته است رهی دستش گیر

ز آن عهد پر از نفاقت ای شمع سرور

چون آتش شب نمای نزدیک ز دور

چون از تف تابش تو گشتیم نفور

خواهی همه نار باش و خواهی همه نور

شبهای دراز تو به آرام و به ناز

خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز

مسکین من بیدل چه به شبهای دراز

چون چشم فلک نیایدم چشم فراز

بادی که درآیی به تنم همچو نفس

ناری که بسوزی دل خلقی به هوس

آبی که به تو زنده توان بودن و بس

خاکی که به تست بازگشت همه کس

ای دل به سفر چرا نبندی مفرش

کاندر حضرت عیش نمی باشد خوش

چون آهن آب داده اندر آتش

نرمی میکن دلا و سختی می کش

سرمست به کوی دوست بگذشتم دوش

برداشته چون شیفتگان جوش و خروش

آمد خرد و مرا فرو گفت به گوش

کای عاشق تهمت زده بگذر خاموش

آن را که چو ما سرشت باشد از گل

بی خارشکی نباشد ای مهر گسل

من همچو توام ز من چرائی تو خجل

تو خارش تن داری و من خارش دل

ای عشق به خویشتن بلا خواسته ام

آن گاه به آرزو ترا خواسته ام

تقصیر مکن کت به دعا خواسته ام

تا خود به دعا بلا چرا خواسته ام

ای رایت شه گرفته از نام تو نام

طبع تو به نظم داده انصاف کلام

هر شه بیتی ز نظم تو دیده تمام

در جلوه عروس نطق را هفت اندام

تا چون گل لعل گونه بفروخته ام

چون نیلوفر جامه غم دوخته ام

بیداری شب ز نرگس آموخته ام

زیرا که چو لاله با دل سوخته ام

در عشق چو نار کَفته شد رخسارم

از بس که برو سرشک خونین بارم

هرگه که سرشک دیده زو بردارم

چون پرده ز ناردانه بیرون آرم

تا باز ترا به دیده ام زارترم

دیدار ترا ز جان خریدارترم

تو خفته چو ظالمان خوش و من همه شب

از دیده ظلم دیده بیدارترم

این پند نگاه دار هموار ای تن

برگرد کسی که خصم تو هست متن

عضوی ز تو گر یار شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دوزن

برخاسته ام دوش به دبابی من

بر توده سیم کرده قلابی من

در بادیه رفته ز بی آبی من

کانجا همه عاج بود و اعرابی من