در بارگهت سگان ره را بار است

سگ را بار است و سنگ را دیدار است

چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو

نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

من بنده عاصیم رضای تو کجاست

تا ریک دلم نور و ضیای تو کجاست

ما را تو بهشت اگر بطاعت بخشی

آن بیع بود لطف وعطای تو کجاست

دل درد تو را بجان مداوانکند

در عشق تو جهان زغم محابا نکند

ما را و غمت بکس نگوئیم اگر

بوی جگر سوخته رسوا نکند

تا در ره عشق او مجرد نشوی

هرگز ز خود خویش بیخود نشوی

دنیا همه بند تو است بر درگه او

در بند قبول باش تا رد نشوی

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

یارب ز شراب عشق سرمستم کن

در عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هرچه ز عشق خود تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پابستم کن

ای دوست بجملگی تو را گشتم من

حقا که در این سخن نه ذوق است و نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بنده حسن ذوالجلال تو شد

با صنع تو هر مورچه رازی دارد

با شوق تو هر سوخته سازی دارد

ای خالق ذوالجلال نومید مکن

آنرا که بدرگهت نیازی دارد

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

واله که خود راه ندارد بی تو

جان زهره ندارد که بماند بی تو

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم

گر شوند این خلق عالم سربسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من

هر درد که زین دلم قدم برگیرد

دردی دگرش بجای در برگیرد

زان با ما در صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد به سوخته اندر گیرد

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله های روز هجران نکنم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

این بس نبود ز عشق تو حاصل من

کاراسته وصل تو باشد دل من

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

پر آب دو دیده و پرآتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

چه کند عرش که او غاشیه من بکشد

چون به دل غاشیه حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب چو حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل چو بلای تو کشم

یار از غم من خبر ندارد گوئی

یا خواب به من گذر ندارد گوئی

تاریک تر است هر زمانی شب من

یارب شب من سحر ندارد گوئی