هرگز نبود خار بشوری چو نمک

وز کاه چگونه می بسازند کسک؟

در بحر صفا گداختم همچو نمک

نه کفر و نه ایمان نه یقین ماند و نه شک

اندر دل من ستاره‌ای شد پیدا

گم گشت در آن ستاره هر هفت فلک

عهد من دل شکسته زینگونه سَبُک

مشکن که بود عهد عزیزان نازُک

دانی که چو آبگینه ما را دلکی‌ست

آسان شکن و ساده و صافی و تُنُک

معشوق یکی عشق یکی عاشق یک

این هر دو یکی و در یکی نبود شک

یک ذات و صفات صد هزارش می دان

یک صد باشد به اعتباری صد یک

مفعول یکی فعل یکی فاعل یک

ما راست یقین اگر تو را باشد شک

بردار حجات تا نمائی به حجاب

دریاب نصیحتی که گفتم نیکک

در نعت بقا نیست کسی با تو مشارک

وجه تو بود باقی و باقی همه هالک

هرجا زده ز اسماء تو آدم دم انبا

«سبحانک لا علم لنا» گفته ملایک

از ظلمت زلفت نتوان برد برون راه

[...]

گر بگسلی از لذت تن همچو ملک

پرواز کند طایر روحت بفلک

از عرش فتاده یی بفرش از پی نفس

زنهار که تا نیفتی آخر بدرک

آدم به کریوه ایست در راه فلک

شیبش درک و فراز معراج ملک

عقلش سوی معراج کشد لیک بسعی

آسان بردش نفس و طبیعت بدرک

اهلی که مرید تو بود پیر فلک

شاگرد غم تو گشت و استاد ملک

گویا سخن او نمکی یافته است

از چاشنی لعل تو ای کان نمک

ای برده سبق جمالت از حسن ملک

خطت ز دلم حرف طرب ساخته حک

تا چنگ بدامن وصالت نزنم

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

خوبان که همی رمند ز افسون فلک

رامند به بی تعینان بیشترک

در صید بتان جامه صیادی پوش

پا تابه و گیوه و کلاه و کپنک

ای برده هوا سوی سماکت به سمک

روخواهی کرد سوی پستی بی شک

البته بود مسکن خاک آخر خاک

گر فی المثلش باد رساند به فلک

هر جا مژه اش خلاند نوک گزلک

پاشیده نگاه نمکین کان نمک

ای وای به قصد دل خونین جویا

بستند کمر دو چشم او چون عینک

میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک ؟

تا باز نماییم گران را ز سبک

از ما نَرَمی چگونه، ای حیزِ خنک

ما بدرِ تمامیم و کتان تو تنک

در هر چه نظر کنم توآیی به نظر

لا ظاهِرَ فی الوجودِ واللّهِ سِواک

از حُبّ علی نمی توان شد منفک

از بهر حلال زاده آمد چو محک

هرکس که نه حُبّ مرتضی در دل اوست

در تخم زنائیش نه ریب است و شک

ما خال شویم و سرمه منظور افتد

مردیم ز رشک