دیدم چو مه و مهر میان کویش

گرمابه زده آبچکان از مویش

گفتم که یکی بوسه دهم بر رویش

زینسو زن من رسید وز آنسو شویش

ما را بمران چو سایلان از در خویش

بنگر صنما که عاشقم یا درویش‌

آتش در زن ز کبریا در کویش

تاره نبرد هیچ فضولی سویش

و آن روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیده هر خسی نبیند رویش

آتش در زن بگیر پا در کویش

تازه نبرد هیچ فضولی سویش

آن‌روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیدهٔ هر خسی نبیند رویش

همسایه که میل طبع بینی سویش

فردوس برین بود سرا در کویش

وآن را که نخواهی که ببینی رویش

دوزخ باشد بهشت در پهلویش

ناگشته شبی چو طره هم زانویش

در پای فتاد کارم از گیسویش

دل در سر او رفت و من سوخته دل

خوردم جگر سوخته از پهلویش

بردار نقاب و می نگر آن رویش

دانی که نقاب چیست یعنی مویش

موئی ز سر زلف نگارم به کف آر

آنگه بنشین و خوش خوشی می بویش

مو، جوهر تیغ ابروی دلجویش

مژگان، پر تیر غمزه جادویش

در صید دل، آن خال سیه بر رویش

سنگی ز کمان گروهه ابرویش

مرد و زن آفاق سپردم پس و پیش

دیدم چپ و راست پادشه تا درویش

...خران و آستین بوس سگان

سردار و سجود گوشه دامن خویش

زین موی که بر میان تست ای بدکیش

باشدت کمرت خجل ز بی برگی خویش

آمیزش موی با میانی که تراست

همسایگی توانگرست و درویش

ای غمزه تو چو گرگ و چشم تو چو میش

میشت نکند ز چنگ گرگان تشویش

این بره چو گوسفند اسمعیل است

کامد به خلیل فدیه کودک خویش