مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴۹
زینگونه که من به نیستی خرسندمچندین چه دهید بهر هستی پندم
روزیکه به تیغ نیستی بکشندمگریندهٔ من کیست بر او می‌خندم
سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰
تا دل ز مراعات جهان برکندم
صد نعمت را به منتی نپسندم
هر چند که نو آمده‌ام از سر ذوق
بر کهنه جهان چون گل نو می‌خندم
عطار » مختارنامه » باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد » شمارهٔ ۴۹
چون صبح به خنده یک نفس خرسندم
چون ابر به گریه نیست کس مانندم
با خنده و گریهٔ کسم کاری نیست
بر خود گریم چو شمع و برخود خندم
کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۸۵
از عمر عزیز خود برین خرسندم
کآن روز که در غصّه بشب پیوندم
با دل گویم مؤده که از راه اجل
یک منزل دیگر پس پشت افگندم
