گفتم بشمارم خم زلفینک جادوش

یک پیچ بپیچید و غلط کرد شمارم

سودی نه که نقاش کشد صورت سیمرغ

چون صورت سیمرغ بعینه نه همان است

چون ردّ و قبولِ همه در پردهٔ غیب است

زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است

درد ما را چاره درد دیگر است

چون خمار می که از می می‌رود

گر شیر نه‌ای مگذر ازین بیشهٔ شیران

آغشته به خونند در این بیشه دلیران

با دوست رسیدیم چو از خویش گذشتیم

از خویش گذشتن چه مبارک سفری بود

اندیشه ز سر نیست که شد در سرِکارش

اندیشه از آن است که با ماش سری نیست

تا خلوتِ جان خالی از اغیار نیابی

بام و درِ این خانه پر از یار نیابی

آنجا که شد او یافته خود را نتوان یافت

غم نیست چو سر یابی و دستار نیابی

فرمان خرد بر دل هشیار نویسند

حکمی نبود بر سر دیوانه قلم را

آن گنج که جستم ز کسان درگه و بی گاه

بی منت کس یافتم المنّةُ لِلّه

آنان که طلب کار الهید، الهید

گم هیچ نگردید چه خواهید چه خواهید

موجودِ خدای است و جز او نیست همه اوست

بیرون ز شما نیست هر آن چیز که خواهید

ما جامه نمازی به سر خم کردیم

وز خاک خرابات تیمم کردیم

شاید که درین میکده‌ها دریابیم

آن یار که در صومعه‌ها گم کردیم

آن گوهر پاکیزه و آن دُرِّ یگانه

چون جوش برآورد زمین گشت و سمال شد

آنکس که نهان بود ز ما آمد و ما شد

آنکس که نه ما بود و شما ما و شما شد

هرگز که شنیده است چنین طرفه که یک کس

هم خانهٔ خویش آمد و هم خانه خدا شد

بسیار ز احوال و مقامات ملافید

با ما که ز احوال و مقامات گذشتیم

با ما سخن از کشف و کرامات مگویید

چون ما زسرِ کشف و کرامات گذشتیم

دیدیم که این‌ها همگی خواب و خیال است

[...]

عمری به در صومعهٔ شیخ نشستیم

جز غیبت رندان نشنیدیم کرامت

آن دل که شد از هر دو جهان فارغ و آزاد

بشنید مگر از شکنِ زلف تو بویی

آن را که در این راه شعوری و شروعی است

در هر نفس ای دوست عروجی و رجوعی است

هرکس که شود عاشق هر چیز همان است

زآنجا که بیامد برود باز بدان جا

موجود حقیقی بجز از ذات خدا نیست

ماییم صفات و صفت از ذات جدا نیست