از فرق علی آرزوی شق قمر داشت

پس کرد حسن را ز چه رو خون جگر از سم

وز داغ علی اکبر و عباس علمدار

چون عرش برین کرد قدش را از الم خم

می‌گفت که ای روشنی انجم و افلاک

کشتند تو را تشنه لب و دل به دو صد غم

کاورده مرا امت بی‌باک چه بر سر

کردند ادا اجر رسالت همه با هم

بر داغ من از کشتن اطفال فزودند

ببریده شد انگشت من آخر پی خاتم

کاخر جگر تشنه و عطشان به لب آب

کردند جدا سر ز تنش دیده پر نم

تا سرخ کنم ریش خود از خون من غمگین

(صامت) مزن اینقدر به جان شعله ماتم

ای داده شرف زینب تو کرببلا را

مظلوم حسینم

گر قدرت حق جلوه نمی‌کرد به ذاتت

مظلوم حسینم

کی داشت بشر طاقت این جور و جفا را

مظلوم حسینم

آماده نمودند ز مهر تو دوا را

مظلوم حسینم

تا سکه به نام تو زنند اسم فدا را

مظلوم حسینم

در مجمر ماتم جگر شاه و گدا را

مظلوم حسینم

تا بهر تو برپا کند اسباب عزا را

مظلوم حسینم

بر سینه تو جای شود شمر دغا را

مظلوم حسینم

بنموده روان ز آتش دل آه و نوا را

مظلوم حسینم

هرگز نشنیدیم خدا را بودی ام

ای ام الوهیین ای در تو خرد گم

باز آی که ما مردم افروخته انجم

در دیده نشانیمت بر دیدهٔ مردم

با فر تو ای شاه رعیت نخورد غم

با خوی خوشت ابر بهاری نزند دم

از شرم کف راد تو گوهر ندهد یم

جز بر در تو گردن گردون نشود خم

از مهر تو جسته است بشر جان و شجر نم

[...]

ای شاهد مشروطه که از طره پر خم

آشفته کنی هوش و روان بنی آدم

انگشت سلیمان را لعلت شده خاتم

آنی تو که از صدق و صفا مردم عالم

هر سو نگریدیم کسی چون تو ندیدیم

اکنون نگرانیم که هر سو نگریدیم

شوریده سر اندر طلب سرو رسایت

هر چند دویدیم به جائی نرسیدیم

افسوس صد افسوس که اندر قدم دوست

[...]