ای حسن تو از چهره خوبان همه پیدا

از چهره خوبان همه حسن تو هویدا

مجنون صفاتیم در این دشت که داریم

چون لاله بدل داغ ز عشق رخ لیلا

مائیم که بر حسن ازل بوده و هستیم

[...]

ای گشته ز تو سر نهان جمله هویدا

از عکس جمالت شده روشن همه دلها

تا پرتو حسن رخ تو کرد تجلی

از وی شده موجود وجود همه اشیا

آمد بوجود از عدم آن عشق جگر سوز

[...]

این طارم فرخنده که پیداست زبیدا

بالاتر و والاتر از این گنبد خضرا

گر خود زمی است از چه فلک دارد در زیر

ور خود فلک است از چه زمین دارد بالا؟

چرخی است که سیرش همه بر ماه زماهی

[...]

از ماریه رفتی اگر اخبار رسیدن

گرگان عجم را

روباه دمن سر نتوانست بریدن

آهوی حرم را

یا تار غلامی که توانست تنیدن

سلطان امم را

تا العطش از خیمه نبایست شنیدن

دریای همم را

گه نعش ولی گاه موالی نگریدن

مولای خدم را

بر کشته اصحاب نبایست چکیدن

سالار حشم را

حاجت نشدی تیغ و تکاور طلبیدن

زی معرکه جم را

وز تیر چو اندام کمان راست خمیدن

بالای ستم را

چون باد که در هم شکند گاه وزیدن

شیران علم را

ره بستمی الابه در مرگ چمیدن

چه بیش و چه کم را

با گرز تن او بار نه کز کوب رمیدن

بنگاه عدم را

کوری بود از یکدگران باز ندیدن

زفتی و ورم را

حادث که بود برتر از اندازه دویدن

میدان قدم را

کو شهر چنین زی که دریغ است گزیدن

بر کعبه صنم را

پر بسته به دام اندر و بر چرخ پریدن

بومان دژم را

فردا چه توانی به یکی قطره خریدن

دریای کرم را

اکسیر قبولش چه زیان از تو رسیدن

چون سکه درم را