این دلقِ مرقع که مرا سرِ جنون است

پیرایهٔ عشق است نزیبد همه کس را

ای خواجه مکن تا بتوانی طلبِ علم

کاندر طلبِ راتب یک روزه بمانی

رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز

تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی

نی گوشهٔکنجی و کتابی برِ عاقل

[...]

آن کس که به صد خون جگر شد هنر آموخت

وز دور قمر گوبنشین خونِ جگر خور

پیغامِ زنان می‌بر و دیبایِ به زرپوش

یا مسخرگی می‌کن و حلوای شکرخور

شب تار است و رهِ وادی ایمن در پیش

آتش طور کجا وعدهٔ دیدار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسی محرمِ اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

[...]

خم ها همه در جوش و خروشند ز مستی

و آن می که در آنهاست حقیقت نه مجاز است

تنها نه منم کعبهٔ دل بتکده کرده

در هر قدمی صومعه‌ای هست و کنشتی

گرپیر مغان مرشد من شد چه تفاوت

در هیچ سری نیست که سری ز خدا نیست

ای آنکه به تقریر و بیان دم زنی از عشق

ما با تو نداریم سخن، خیر و سلامت

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا

کاین طایفه از کشته ستانند غرامت

معشوقه عیان می‌گذرد بر تو ولیکن

اغیار همی بیند از آن بسته نقاب است

بس تجربه کردیم درین دیرِ مکافات

با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

در خرقه چو آتش زدی ای سالک عارف

جهدی کن و سر حلقهٔ رندان جهان باش

در خرمن صد زاهد و واعظ زند آتش

این داغ که ما بر دلِ دیوانه نهادیم

المنة اللّه که چو ما بیدل و دین بود

آن را که خرد پرور و فرزانه نهادیم

در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود

[...]

هرکس که رسد بر سر آن کوی کشندش

زنهار حسامی برس و مگذر از آنجا

آن گِردِ حرم گردد و این گردِ خرابات

من گِردِ سرت گردم و جایی که تو باشی

از خویش برون رو ز درِ خویش درون آی

تا گم نشوی گم شدهٔ خویش نیابی

ای بنده به درگاه من آنگاه برآیی

کز جان قدمی سازی و در راه برآیی

از غیر جدا گردی چون آنکه درین راه

هم خواست نداند که تو خواهندهٔ مایی

از پند تو ای خواجه چه سود است که مارا

هر نقش که نقاش ازل کرده همانیم

یک روز منوچهر بپرسید ز سالار

کاندر همه عالم چه به، ای سام نریمان

او گفت جوابش که درین عالمِ فانی

گفتار حکیمان بِه و کردارِ کریمان

غیرت نه همین لازم عشقست که لیلی

از رشک نخواهد که به مجنون نگرد کس

می‌راندم از ناز چو مرغی که به بازی

پایش بگشایند پریدن نگذارند