نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود

حال من از اقبال تو فرخنده شود

وز غیر تو هر جا سخن آید به میان

خاطر به هزار غم پراگنده شود

چون جان تو در علم یقین زنده شود

تن در سر این کار ترا بنده شود

توفیق در این هردو چو گردید رفیق

می دان که دل از جهان ترا کنده شود

روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود،

و اجزام ز یک‌دگر پراکنده شود؛

گر زان‌ که صراحیی کُنند از گِل من،

حالی که ز باده پُر کنی زنده شود.

هر سر که به تیغ عشق افکنده شود

در مرتبه بر ملایکش خنده شود

بویی زمی وصال باید ورنِه

عاشق به دم صور کجا زنده شود

عاشق باید که عشق را بنده شود

ورنه به هوس رود پراکنده شود

عیسی منم و معجز من این نفس است

هر کس که ببیند این نفس زنده شود

هرگونه زراه صدق گویند شود

مجموع بقول او پراگنده شود

هر لفظ که نیست جان معنی با او

دشوار دل مرده بدو زنده شود

گوید چونی خوشی و در خنده شود

چون باشد مردهٔ ای که او زنده شود

امروز پراکنده نخواهم گفتن

هرچند که راه او پراکنده شود