همواره برین نهاد یزدان عالم

نیکی زپس بدی و شادی پس غم

رخساره چو ابر نوبهاری پر نم

آمیخته آفتاب و باران بر هم

همواره برین نهاد یزدان عالم

نیکی زپس بدی و شادی پس غم

از دیده چه گویم که ازو دارم غم

وز دل چه خبر دهم که بودش همدم

القصّه دل و دیده فتادند به هم

تا درد مرا هیچ نباشد مرهم

گر تازه کنی مرا زسر تا به قدم

موجود شدم زعشق تو من زعدم

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش و خواهیش به غم

آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم

آویخته بی جنگ و خصومت در هم

وان ابرو بین بشکل کشتی گیران

سر سوی سر آورده و قدها زده خم

بهر تو بود میل بسوی که کنم؟

وصل تو بود هر آرزوی که کنم؟

ما را غم تو راحت جانست و درو

چون غنچه ز دل کنیم روی که کنیم؟

گر در همه عمر روزی از روی کرم

گویی که چگونه بی تو با این همه غم

دانم نشود هیچ ز خوبی تو کم

کآخر نه برفت مردمی از عالم

گر چاشنی غمش بیابی یک دم

هرگز نخوری تو از پی شادی غم

شادی غم اوست خود ولیکن چه کنم ؟

چون تو غم و شادی نشناسی از هم

از حد چو برفت ماجرای من و غم

گفتم که بنامه در از آن شرح دهم

خود ز آب سرشک و آتش سینه بهم

نه رنگ دوات ماند و نه آب قلم

از گنج و طلسم قصّه ای بشنودم

در جستن گنج جان و تن فرسوم

چون بند طلسم گنج را بگشودم

خود گنج و طلسم گنج هم من بودم

ظن برده بدم بمن که من می‌بودم

من جمله تو بودم ونمی‌دانستم

آن خوش سخنان که ما بگفتیم به هم

در دل دارد نهفته این چرخ به خم

یکروز چو باران کند او غمازی

بر روید سر ماز صحن عالم

آن کس که ببست خواب ما را به ستم

یارب تو ببند خواب او را به کرم

تا باز چشد مرارت بی‌خوابی

و اندیشه کند به عقل ارجم ترحم

دستارم و جبه و سرم هر سه به هم

قیمت کردند به یک درم چیزی کم

نشنیدستی تو نام من در عالم

من هیچکسم هیچکسم هیچکسم

عمری رخ یکدگر بدیدیم به چشم

امروز که درهم نگریدیم به چشم

وانگه گوئی دراز تا چند کشی

با عشق بگو که همچنین میکشدم

گویی تو که من ز هر هنر باخبرم

این بی‌خبری بس که ز خود بیخبرم

تا از من و مای خود مسلم نشوی

با این ملکان محرم و همدم نشوم

ماهی فارغ ز چارده می‌بینم

بی‌چشم بسوی ماه ره می‌بینم

گفتی که از او همه جهان آب شده است

آوخ که در این آب چه مه می‌بینیم

از عشق عنا یافتم از مهر الم

از یار جفا دیدم و از دوست ستم

از کرده و گفته می نیارم دم زد

کز کرده گناه آمد و از گفته الم

ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم

لعل تو جراحت دل و مرهم هم

صد پی بلب آمد از دلم خون، لیکن

از بیم رخ تو بر نیارد دم دم