از ساحت دل غبار کثرت رفتن

به زانکه به هرزه دُرّ وحدت سفتن

مغرور سخن مشو که توحید خدا

واحد دیدن بود نه واحد گفتن

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

وین دُرّ به سر الماس نشاید سفتن

سوداست که می‌پزیم والله که عشق

بکر آمد و بکر هم بخواهد رفتن

اشتربان را سرد نباید گفتن

او را چو خوش‌ست غریبی و شب رفتن

با کس غم تو بیش نخواهم گفتم

وین در دو دیده هم نخواهم سفتن

مهر تو ز دل پاک بخواهم رفتن

بر بستر صبر خوش بخواهم خفتن

از چشم من ار سرشک بتوان رفتن

بس در گرانمایه که بتوان سفتن

ور بی تو بود هیچ به نتوان خفتن

کاری باشد چنانکه نتوان گفتن

آیا گهر وصل تو یارم سفتن

راه تو امیدوار یارم رفتن

می‌روشن و حجره خالی و موسم گل

ای گلبن نو شکفته یارم گفتن

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

واین دُر به هر الماس نشاید سفتن

سوداست کی می بریم والله که عشق

بکر آمد و هم بکر بخواهد رفتن

با برگ مژه سد سکندر سفتن

صد آتش نمرود به دیده سفتن

به باشد از آنک دوستان خود را

در پیش ستودن و زپس بد گفتن

در عشق زدیده اشک باید سفتن

دل را زغبار نفس باید رُفتن

در رقص به قوّال کسی گوید بیت

کاو معنی حرف بیت داند گفتن

من خاک درش به دیده خواهم رُفتن

ای خصم بگوی هرچه خواهی گفتن

چون پای مگس که در عسل سخت شود

چندانکه برانی نتواند رفتن

جز مدح علی نمی‌توانم گفتن

جز این گوهر نمی‌توانم سفتن

گر صیقل مدحش نبود گرد ملال

ز آیینه دل نمی‌توانم رفتن