هر جلوه که آن نرگس عیار کند

خوبان طراز را دل افگار کند

گر چشم فسونگر نبود بر سر کار

جادوی که در بابلیان کار کند؟

سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد؟

بازیچهٔ دولتی نشد جمع، چه شد؟

گر عاقلی، از فقر پریشان نشوی

سرمایهٔ حسرتی نشد جمع، چه شد؟

شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد

حمّالی این بار گران نتوان کرد

سر در ره این گنده کسان نتوان کرد

پاکاری این کونِ خران نتوان کرد

ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد

گلگون بهار، پا به گلزار نهاد

یکبار بکش رطل گرانی، زاهد

از توبه نمی توان به دل، بار نهاد

خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند

ور موج عرق زند، به عمّان ماند

در راهِ تکش، فلک به میدان ماند

خورشید به گو، سمش به چوگان ماند

بلبل به نوای آشنا می نازد

گلشن به دم پاک صبا می نازد

ما گرچه به کلک خود ننازیم حزین

تا هست، سخن به کلک ما می نازد

بر پای بت، از نیاز پیشانی زد

ناقوس فرنگ، در صنم خوانی زد

در حیرتم از دل، که به این سیرت و شان

بی شرم چه سان لاف مسلمانی زد؟

از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد

وز فقر، به دولتم جدا نتوان کرد

مجروحم و ذوق جان فشانی دارم

با تیغ ز همّتم جدا نتوان کرد

غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند

دیگر ز سبکروان، چه در دنیا ماند؟

یک کوچه فزون، نکرد تن همراهی

کوتاه قدم بود رفیق، از ما ماند

بر تیره شب من که دل و جان گرید

چون شمع لبم خندد و مژگان گرید

بالین مرا منت غمخواری نیست

بر غربت من شام غریبان گرید

عالی گهران، بنده نژادان منند

خونین جگران، مایه کسادان منند

در کشور خود، سلطنت ماست قدیم

پیران مغانه، خانه زادان منند

در دهر، به مستعار آلوده مگرد

هرگز به دی و بهار، آلوده مگرد

تن در رَهِ تو مشت غباری ست حزین

زنهار، به این غبار آلوده مگرد

گر نوح و دعای غرق، این دم می شد

دنیا یک دم به کام آدم می شد

تا این همه کثرت اندکی کم می شد

طاعون خری، کاش به عالم میشد

هرگه سخنی برلب اظهار رسد

بی مایه عزیزیش، طلبکار رسد

دزدند ز ما و می فروشند به ما

این راست بود که حق به حق دار رسد

افسرده دمان عهد ما، رشک یخند

با خلش ؟ میخ نعل بند زنخند

غارتگه ربزه شاعران مزرع ماست

این جانوران، مزرع ما را ملخند

از رهگذر دوست، صبایی نرسید

چشمم به وصال خاک پایی نرسید

دردا که ز درد ما کس آگاه نشد

فریاد که فریاد به جایی نرسید

زان پیش که دی آفت بستان گردد

اوراق گل از خزان پریشان گردد

ساقی، تو که ابر رحمتی، رشحه ببار

تا بلبل طبع من غزل خوان گردد

مشکل که دلم را نگهت شاد کند

یک عمر ز جور هجر اگر دادکند

چشمت به خدنگ غمزه نگشاید شست

هر چند نگاه عجز فریاد کند

دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد

جان و تن سرگشته دلیلی دارد

آتشکدهٔ سینهٔ من خالی نیست

بتخانهٔ آزری خلیلی دارد

تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید

مینای حیات به که بر سنگ آید

با خلق زمانه، زندگانی امروز

در زیر یک آسمان مرا ننگ آید