الفاظ و معانی از کلامم نو شد

دیوان سخنوری به نامم نو شد

هر کهنه زمینِ پای فرسودِ قلم

از خامهٔ آسمان خرامم نو شد

ای آنکه غم تو عیش جاوید بود

جاوید، نوید وصلت امّید بود

فرماندهی کشور خوبی از توست

بازیگر میدان تو، خورشید بود

آنان که به سودای تو داغ افروزند

از شعلهٔ شوق تو، دماغ افروزند

چشم ار کنم از روی تو روشن چه شود؟

رسم است، چراغ از چراغ افروزند

تا چند زمانه فتنه اندوز شود؟

هر گوشه، کمانِ کین سیه توز شود؟

زیبد که جهانیان به پشمی نخرند

ملکی که به کامِ پوستین دوز شود

عاقل تحصیل علم بیجا چه کند؟

در خرکده زمانه، دانا چه کند؟

خواهی که به عیش بگذرد، زر به کف آر

معشوقهٔ نان، قُلْتُ و قُلنا چه کند؟

تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود

در قبضهٔ قدرتم جز افسوس نبود

زنگار گرفته گر ببینی چه عجب؟

شمشیر زدن به گربه ناموس نبود

دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد

مفتون تمنا به تمنا ارزد

در عالم ایجاد ندیدیم حزین

چیزی که به دلبستگی ما ارزد

از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد

وز سایه تو، سرو روان پیدا شد

خود جمله جهان صورت یکتایی توست

از هر دو کف تو، بحر و کان پیدا شد

در راه طلب، ناله هواخواهی کرد

دل همرهی آه سحرگاهی کرد

زد قاصد شوق دست و پایی که نداشت

دامان وصال یار، کوتاهی کرد

با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند؟

مهمانی زنده، مرده لاشی ندهند

زان گشته به کربلا مجاور، زاهد

کاندر سر گور شمر، آشی ندهند

بربندی اگر به خون کمر را چه شود؟

لعلی کنی آبگون گهر را چه شود؟

در سینه فتاده بار غم بر سر هم

برداری اگر تو بار سر را چه شود؟

در ماتم تو چرا جگر خون نشود؟

زین واقعه چون دیده، جگرگون نشود؟

آید چو ز دشت کربلا یاد، حزین

عاقل به کدام حیله مجنون نشود؟

در عشق، رگ جان گرفتار برند

از شیر وفا، کودک بیمار بُرند

نام سر زلف یار، سودازدگان

در دیر مغان برند و زنّار بُرند

این شور نه آن لعل شکرریز فکند

جادوی نگاهِ معجزآمیز فکند

مستانه ز چشم او برآمد نگهی

آتش به نهاد زهد و پرهیز فکند

در ماتم تو شیون دلهاست بلند

با یاد تو، آهِ سینه فرساست، بلند

خونابهٔ اشکی که نمش تا سمک است

از فرق سماک، نیزه بالاست بلند

در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد

گردون کفن کبود در گردن کرد

دست غم تو ز ما مصیبت زدگان

هر جیب که داشت، چاک تا دامن کرد

دل می بری و خبر نداری که چه شد

زهرم دهی و به رو نیاری که چه شد

در ساغر بوالهوس که خاکش ستم است

خونین جگر مرا فشاری که چه شد؟

دل در غم هجر، بی قراری هاکرد

وین دیدهٔ طوفان زده زاریها کرد

با دامن وصل او نیفتاد حریف

این دست شکسته، پایداریها کرد

اول نگه تو فتنه انگیز نبود

بر هم زن هنگامهٔ پرهیز نبود

تا نقش نبسته بود یاقوت لبت

با آب، قران آتش تیز نبود

آنجا که رسوم ما و من برخیزد

ناسازی شیخ و برهمن برخیزد

پرچین نشود جبههٔ یکتایی او

موجی اگر از بحر کهن برخیزد