آتش که همه دلی ازو ناشادست

بنیاد سرافرازی او بر بادست

سوز دل من گرفت او را که چنین

در دست چو تو سنگ دلی افتادست

گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست

این نیز هم از طالع ما افتادست

داری لب و دندان و دهانی شیرین

تلخیّ زبانت از کجا افتادست؟

آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست

بر داشته آخر و نخست افتادست

دی روی چنان فراهم آورده دژم

و امروز چنین ز خنده ست افتادست

در پای تو دل گرچه زبون افتادست

در جستن وصل بین که چون افتادست

شمعم که مرا آب ز سر بگذشتست

وز تشنگیم زبان برون افتادست

هر کجا که ز مهرت نظری افتادست

سودازده یی بر گذری افتادست

در کوی وصال تو که آید؟ کآنجا

هر پای که در نهی سری افتادست

گر افتدم آن ماه شبی مست بدست

بسپارم جان خود بدو دست بدست

ور دامن یار نیست پیوست بدست

دانم که گریبان خود هست بدست

عشق تو ز لطفها که با ما کردست

چشمم صدف لؤلؤ لالا کردست

وین مردمک چشم سیه کاسۀ من

در دور غم تو دل بدریا کردست

اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست

وز رفتن او دو چشم من خیره شدست

از دیدۀ بیچاره نمی باید دید

کین آب ز سر چشمۀ دل تیره شدست

هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست

کس نیست که از رنج جهان آسودست

گر بلبل محنت زده عاشق بودست

باری دل غنچه از چه خون آلودست؟

در عمر مرا با تو شبی خوش بودست

زان وقت هنوز چشم من نغنودست

باری بنده را طبیبی دانا

در خدمت تو شبی دگر فرمودست

گر لاله بهجران تو خوشدل بودست

خون جگرش نگر که چون پالودست

بی روی تو غنچه خنده یی از دل زد

وان نیز بدولت تو خون آلودست

از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست

کین تندی طبعت همه از بهر زرست

از گوش تو خود قیاس می باید کرد

کانجا که زرست پاره یی نرم ترست

در بند جهان کسی که او بیشترست

چون زلف تو آشفته و آسیمه سرست

چون چشم تو آن خوشست در عالم، کو

مستست چنان که از جهان بی خبرست

تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست

الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

جانا چو شکر ز تنگت ارنا گزرست

دردست من آی کز دلم تنگ ترست

تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست

الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

جانا چو شکر ز تنگت از ناگزرست

در دست من آی کز دلم تنگ ترست

تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست

بر پایۀ تخت سلطنت مسمارست

گر گوهر آب دار در بحر بود

در بحر کف تو آب گوهر دارست

گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست

گفتا که زرت چاره اراینت آزست

گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود

گفتا که برو ، اوام را در بازست

اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست

دلرا همه آز و آرزوها بنشست

هر فتنه که خواست روز بازاری تیز

درحلقۀ زلف تو بسودا بنشست

این اشک که مونس من غمناکست

در کوی تو بامن وطنش در خاکست

می نگسلد از دامن من دست وفا

پیداست که گوهرش ز آب پاکست

زلف که هزار عهد محکم بشکست

پشت و دل صفدران عالم بشکست

گفتم که بگیرمش شبی در مستی

با آن همه پر دلی از آن هم بشکست