ای گشته به بیداد و بدی کردن چیر

هرگز نشود دلت ز بیدادی سیر

دیریست که من شنیدم از اهل دلی

کز بد نرهد هرکه به بَد هست دلیر

نیمی ز تنم کمان شد و نیمی تیر

نیمی ز دلم جوان شد و نیمی پیر

بسیار عنا خوردم بر چشمهٔ شیر

از چشمهٔ شیر من برون آمد قیر

چون کشته ببینی‌ام دو لب کرده فراز

وز جان تهی این قالب فرسوده به آز

بر بالینم نشسته می گوی بناز

کی کشته ترا من و پشیمان شده باز

بنگر که چه گفت با دلم چشم، به راز

چشمی که نیامد از غم هجر فراز

گفتا که ازین گرستن دور و دراز

من رفتم و آن رفته دگر نامد باز

تب خاله مرا نمود معشوقه ز ناز

هر دم به لبان سرخش انگشت فراز

چون کودک شیرخواره از حرص وز آز

انگشت همی مزم به شبهای دراز

گر روز قضا خدا ترا پرسد باز

گوید که چرا کردی بر عاشق ناز

تو عذر چه داری بر او عذر بساز

خواهندهٔ تو مگر که من باشم باز

نیمی ز دلم کبک شد و نیمی باز

نیمی ز تنم به ناز و نیمی به گداز

زانکس که مرا طمع به شادی بُد و ناز

آورد مرا کنون به تیمار و نیاز

خاموش بوم تا نکند چندین ناز

او کرد گنه کرده بعذر آید باز

من صبر کنم بحسرت و سوز و گداز

تا آنکه گنه کرده بعذر آید باز

گر خیزد هیچ دیبه از هیچ طراز

تارش گل و پودش ز می و مشک طراز

آن دیبهٔ روی تست ای شمع طراز

در وصل تو نیست هیچ زی شعر طراز

آن بت که بهین لفظ بود دشنامش

از حسن و لطافتست هفت اندامش

آن بد که نمود بنده را بادامش

بنمود بجنگ هفتخوان هم نامش

تا غایب شد بت از کنار شمنش

می خون گردد بتن ز غایب شدنش

گر مژده دهد کسی ز باز آمدنش

پُر دُر بکنم کنار همچون دهنش

ای گشته به بیداد و بدی کردن فاش

خواهم که کنم به وصل هجران تولاش

آن را که کنی همی پیاپی پاداش

خود را و مرا کرده به غم خوردن فاش

دندان تو و لب تو ای شهره رفیق

سیمی‌ست فسرده و عقیقی‌ست رحیق

گه گه لب خویشتن به دندان گیری

آری به میان سیم گیرند عقیق

چون چشمهٔ آفتاب بر چرخ فلک

بر پیل نشسته شاه با فر ملک

از فر و ز اختر شده برتر ز ملک

بر افسر او نبشته النصرة لک

دیدار بتان بیغش و دلشان غشناک

دیدار تو پاک و دلت چون دیدن پاک

مشگی تو برِ من و همه خوبان خاک

بایستی مشک تبتی خاک چه باک

سه چیز ترا سه چیز داده است جمال

خَدّ را خط و زلف را گل و عارض خال

سه چیز من از سه چیز برده است مثال

دل ز آتش و چشم از آب و دیده از خال

نسگالیده وصال آن مه نیک سگال

افکنده بند با طرب و حسن و جمال؟

هر چند وصال خوش بود در همه حال

خوشتر نبود ز ناسگالیده وصال

گویند مرا به هِجر آن ماه چگل

بَر نِهْ ز شکیب و صبر زنجیر به دل

زنجیر به دل چه سود از صبر که هست

زلفین چو زنجیرش زنجیر گسل

چون ماه بود میان زین میر اجل

چون شیر بود به گاه کین میر اجل

گر نامه کند بشاه چین میر اجل

چین جمله کند زیر نگین میر اجل

تا کرد جهان زیر قلم میر اجل

بر چرخ برین بزد علم میر اجل

از بس که همی کند کرم میر اجل

بنهفت زمین زیر درم میر اجل