با من ز تو یادگار جز درد نماند

دور از تو ز من جز نفسی سرد نماند

هجری که ز من خون جگر خورد بزیست

صبری که مراعات دلم کرد نماند

از لشکر صبرم علمی بیش نماند

وز هر چه مرا بود غمی بیش نماند

وین نادره تر که از سر عشق هنوز

دم می دهد و مرا دمی بیش نماند

دل با تو برفت هیچ منزل که نماند

در عشق بگو کدام مشکل که نماند

وین طرفه که صد عذر همی باید خواست

دل ماندگی ترا میان دل که نماند

ای دوست مخور خون غم اندوزی چند

خوش باش و مده دل به بد آموزی چند

با ماه به وصال خود شبی چند بساز

کاین حسن نماند بجز از روزی چند

با چشم چگونه اشگ دارد پیوند؟

بودیم چنان هر دو بهم روزی چند

صد قطره سرشگ خون ز چشم افگندم

امروز که او چو اشگم از چشم فگند

بیش از مه رخسار تو پرتو نخرند

وآن عشوه گرم تو نو از نو نخرند

وآنها که ز عشق در جوال تو بدند

صد توبره ریش از تو یک جو نخرند

دست تو به جود طعنه در میخ زند

در معرکه تیغ گهر آمیغ زند

از کار خود آفتاب را شرمی باد

کو تیغ تو دیده هر سحر تیغ زند

یارم سر سرو سایه ور می شکند

بر برگ سمن سنبل تر می شکند

سوز دل و آب چشم گریان مرا

می داند و می بیند و بر می شکند

بر تیغ تو شاه روم سر عرضه کند

بر تیر تو نسر چرخ پر عرضه کند

نرگس که بود؟ که از سر بی مهری

در مجلس شاه سیم و زر عرضه کند

در کوی توام سینه پر سوز افگند

وز روی توام دور بدآموز افگند

امید نبودم که بدین روز افتم

شبهای غم توام بدین روز افگند

بر درگه وصل یار سرهنگانند

بی سیمان را ز در برون می رانند

در صدر وصال او گرم ننشانند

آخر دل خسته را ز من نستانند

هر کو شرف خدمت تو بگزیند

فارغ شود از جهان و خوش بنشیند

والله که مبارک شود آن کس را روز

کز اول بامداد رویت بیند

لعل لبت ار به بوسه سرکش نبود

از دست تو یک پای بر آتش نبود

جانا به لب مسیح وآنگاه به چشم

کار ملک الموت کنی خوش نبود

مگذار که سودم به زیان در برود

و آوازه جورت به جهان در برود

جانا ز پی بوس و کناری که نبود

شاید که دل من به میان در برود

دوش ار چه دلم ز درد هجران پر بود

اندیشه من درازی شب بفزود

سودا زده می شدم و لیکن دم صبح

در کار خلاصم ید بیضا بنمود

ابر آمد کز جود سرافراز شود

در بارد تا با کفت انباز شود

چون دست تو دید عزم آن می دارد

کز شرم کفت خجل خجل باز شود

تن کیست که با وصل تو دمساز شود

دل کیست که با عشق تو همراز شود

گر بوی غمت به دل رسد نصره زنان

جان رقص کنان به پیش غم باز شود

یارم چو گه خشم کم آزرم شود

سردیم بگوید آنگهی گرم شود

با من دل او بی سببی سخت گرفت

یارب سببی کن که دلش نرم شود

هر کو به جهان غمخور زلف تو شود

دلتنگ تر از چنبر زلف تو شود

وآن دل به طمع غمخور زلف تو شود

دانی چه کند در سر زلف تو شود؟

وقت است که حسن تو وبال تو شود

حال تو به تیرگی چو خال تو شود

چون بنشینی تو با یکی توبره ریش

جوجو بادا که در جوال تو شود