نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

دل با غم تو گر بچخد زیر آید

زیرا چو تو دلبر به کفش دیر آید

دل گفت که هان چگونه ای ای کافر

هین یافتی ای حرام روزی در بر؟

از کوی بلا، پای نگهدار ای دل

گر جان خواهی، جای نگهدار ای دل

گر باد شوی ببندمت پای چو خاک

در قصه اهل عشق اسرار بسی ست

دارم سخنان تازه و زر کهن

آخر به کف آرمت به زر یا به سخن

نومید مشو اگر چه امید نماند

کس در غم روزگار جاوید نماند

خورشید رخا ز روی ناخرسندی

چون سایه به هر خسی همی پیوندی

من در غم تو چرا بر می گریم و تو

بر من ز سر طنز چو گل می خندی

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

هم باز خورد به تو بلائی آخر

واندر تو رسد ز من دعائی آخر

درد دل من چنین نماند پنهان

سر بر کند این درد به جائی آخر

خال ستم زمانه می بین و مپرس

از رنگ رخم نشانه می بین و مپرس

احوال درون خانه از من مطلب

خون بر در آستانه می بین و مپرس

افتاد مرا ز عشق کاری و چه کار

زد در دل من زمانه خاری و چه خار

ماه از رخ تو شکست هنگامه خویش

گل روی تو دید چاک زد جامه خویش

بالای تو خواند سرو را قامت خویش

مشک از خط تو در آب زد نامه خویش

رفتم چو ندیدم از تو بر خورداری

وز صحبت تو بسی کشیدم خواری

گر بد بودم برستی از صحبت من

ور نیک بدم مرا بسی یادآری

رفتم که مباد تو بی تو خوش یک نفسم

وز گردش روزگار این داغ بسم

گر مرگ نخیزد و نباید ز پسم

آخر روزی به خدمتت باز رسم

اوهام مصافیان چو گردد صافی

بینند به دل هر آنچه بینند به چشم

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق وز بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

آنچه از غم هجران تو بر جان منست

من دانم و آن که آفریده ست مرا