آن فتنه که لطف و دلبری مایه ی اوست

ماهیست که مشک سوده پیرایه ی اوست

بنشست بر آفتاب و روشن دیدم

خورشید که آفتاب در سایه ی اوست

با پسته ی شیرین تو شکّر هیچست

با سنبل مشکین تو عنبر هیچست

گویند که هیچست بتنگی دهنت

من هیچ نگویم که سخن در هیچست

کارم ز بزرگان عراق ار بنواست

چون پره ی عشّاق دلم تنگ چراست

این دور مخالف نگذارد که شود

کارم بسپاهان سپاهانک راست

دل در پی آن یار پسندیده برفت

جان با دل پر خون جفا دیده برفت

اشکم که روان گشت وز پیشم بدوید

تا من مژه بر هم زدم از دیده برفت

آن سرو حسینی که ز اصفاهان خاست

کار دل عشّاق نمی آرد راست

نوروز همایون بزرگان عراق

زان ماه نگارین مبرقع بنواست

آن سنگدل سیمبر آیا ز کجاست

کز سنگدلی ز ما بجز سیم نخواست

زانروی که سیم در دل سنگ بود

در سیم برش آن دل چون سنگ چراست

فهرست صحیفه ی معانی دل ماست

طاوس ریاض لامکانی دل ماست

با نور تجلی تو بر طور جلال

مجروح ندای لن ترانی دل ماست

چون روی تو خور بعالم افروزی نیست

سروی چو قدت بباغ پیروزی نیست

ماهی تو و طلعتت ندیدم یک شب

شمسی تو و صحبتت مرا روزی نیست

دل جز دهن تو کام جان هیچ نداشت

جز مو زمیان تو نشان هیچ نداشت

دیدیم که هر وعده که دادی ما را

همچون کمر تو در میان هیچ نداشت

ای سرمه چشم اختران خاک درت

قرص زر آفتاب طرف کمرت

این قصر که از روضه ی رضوان بابیست

بی باب مبیناد خدایا پسرت

گفتم سخنت گفت مگو کم یادست

گفتم عهدت گفت بروکان با دست

گفتم کارم چو زلفت افتد در پای

در تاب شد و گفت چنین افتادست

با پسته ی تنگ تو شکر بر هیچست

با موی میان تو کمر بر هیچست

گر در دهنت نظر کنم طیره مشو

زیرا که مرا از تو نظر بر هیچست

با تشنه سخن زاب روان باید گفت

با اهل دل از عالم جان باید گفت

هر یک سخنت گرچه جهانی ارزد

در ساوه سخن برایگان باید گفت

هر چند که شد چو باغ رضوان درودشت

امشب شب خرگهست نی موسم گشت

باز آی که گر شمع زبان کرد دراز

تیغ و کفن آورد که اینک سرو طشت

ای خواجه ترا بنظم اگر دسترسست

یا بحث عروض و وزن شعرت هوسست

زاوزان مفاعیل ترا فاعل بس

در خانه اگر کسست یکحرف بسست

ای اطلس چرخ پیش بالای تو پست

بر تیر فلک فکنده حکمت صد شست

اقبال تو چار گوشه ی عالم را

ماننده ی دستارچه آورده بدست

بی روی تو دل ز مهر و ماهم بگرفت

جان نعره زنان دامن آهم بگرفت

گفتم که ز کویت بجفا برگردم

خون جگرم برفت و راهم بگرفت

ای آنکه عقاب چرخ پیشت مگسست

گلزار جهان بجنب جاه تو خسست

زان پیش تو شعر من ندارد وزنی

کز نظم ترا فاعل و مفعول بسست

از رخ چو بتم زلف معنبر برداشت

یعنی ز سمن بنفشه ی تر برداشت

جز عارض چون صبح جهان افروزش

یک روز ندیدم که دو شب در برداشت

کی چون خط سبزت شب تاری بودست

یا بر سمن از مشک غباری بودست

کامروز بطعنه با رخت می گوید

پیش از من و تو لیل و نهاری بودست