هشیار خرد خراب از دختر رز

بیدار به خواب از دختر رز

صحرای نشاط خرم از سایه ی تاک

دریای ریا سراب از دختر رز

ننهد همه کس باره ی عشق درون

زین راه نرفته غیر ارباب جنون

قاتل ز نیام تیغ ناورده برون

مقتول به خاک خفته در لجه ی خون

برآتش غم جگر کباب است مرا

از دود درون دیده پر آب است مرا

هجران قوی پنجه و اعضای ضعیف

افسانه ی صعوه و عقاب است مرا

برخیز و بیا شکسته حالیم نگر

در دام بلا بی پر و بالیم نگر

مردم همه از کاوش دشمن نالند

ما را که ز دست دوست نالیم نگر

روزی گفتم به یار، کای لعبت چین

در پای توام ز دست شد دولت و دین

خندید و به لعل غنچگان سود و سرود

کامشب سر و جان نیز نهی بر سر این

واعظ به خدا که رفته از کف دل من

وز پند تو آسان نشود مشکل من

این موعظه ها به گوش آن باید راند

کآمیخته عشق دلبران در گل من

کشنید ز دور شش و هفت و سه و چار

غیر از من و یار و صد رقیبش به کنار

یک خسته دل و در پی او این همه خصم

یک دسته گل و در ره وی این همه خار

گر عمر به مستی گذرد ور به هشم

از دست رقیب یک نفس نیست خوشم

با این همه کین باز کند مهر اظهار

فریاد از این طبیب بیمار کشم

از لعل تو خون جگرم ماند به دل

وز دست رقیب پای امید به گل

گاهی گریم از تو و گه نالم از او

تا آه و سرشک را چه باشد حاصل

از مهر تو روزگار دل گشت سیاه

وز قهر رقیب کار تن ماند تباه

یکسو روی تو یک طرف خوی رقیب

زین جنت و دوزخ است اشک من و آه

ای دوست ز دست تو به دردم شب و روز

با هجر قرین ز وصل فردم شب و روز

این گشت رقیب وآن دهد پند مرا

با دشمن و دوست در نبردم شب و روز

تا کی به امید وصل آن حور وشم

باید ز رقیب زهر حرمان بچشم

در پیش وی اعتبار او نیز نماند

زین پس پیش اوفتاده منت نکشم

گر شیوه ی یار بی وفائی بودی

با ماش سر قهر و جدائی بودی

بی رحم خدا نکرده بودی چو رقیب

کی زیست میسر صفائی بودی

دی یارم رفت و شد رقیبش ز قفا

دردا که نداشت آگهی از دل ما

از فکرت همراهی آن دیو و پری

مشکل اگر امروز کشم تا فردا

دردا کآخر رقیب عدوان اندیش

بیگانه مرا فکند از دلبر خویش

آوخ که ندانستم و مردم به فراق

کز کشتن من چه کام دیدآن بدکیش

صد شکر خدا را که وفا دارستی

نه همچو دگر بتان جفا کارستی

جان جای کند چو دل به زلف تو اگر

از چنگ رقیب جنگجو وارستی

گفتی که هزار حیلت انگیخته ایم

تا طرح جدائی این دو را ریخته ایم

خود را بکشی رقیب اگر دانی باز

کامروز چگونه با هم آمیخته ایم

یک لحظه رقیب برنخیزد ز برت

تا بنشینم به سایه سرو برت

ای شاخ امید ترسم از خار خسان

زین باغ برون رویم ناخورده برت

گفتم اگر ای نگار از کین رقیب

در عشق توام رسد هزاران آسیب

آزرده نگردم و نگردانم راه

اینک ز توام دور و به دوریت قریب

چونان که مرا رقیب کین پرور تو

ز اقسام فنون فکند دور از در تو

از دور سپهر امید دارم که چو من

او هم روزی جدا فتد از بر تو