ای دوست مرا غمت چو موئی کرده است

صدگونه بلا از تو برون آورده است

گفتم که مگر غم تو من می خوردم

می در نگرم غمت مرا می خورده است

از رنگ رخ تو لاله پرتاب شده است

نرگس ز پی چشم تو بی خواب شده است

از رشک خطت بنفشه در تاب شده است

وز آتش رخسار تو گل آب شده است

مقصود ز آفرینش ما جان است

وین گوهر پاک را حقیقت کان است

دل هست کتابی که نوشت است خدای

وین روی که می بینی پشت آن است

غم آتش و دل هیمه غمناکان است

غم آب حیات گوهر پاکان است

در هر نفسی که روی برخاک نهی

گر نار در آید ای نکو دخانش آن است؟

مشکین خط دوست را ز سنبل ننگ است

پیش سخنش نو ای بلبل چنگ است

فام لب می از آن لب می فام است؟

رنگ رخ لاله زان رخ گل رنگ است

در ده پسرا می که چمن را تاب است

آن می که گل نشاط را مهتاب است

بشتاب که آتش جوانی آب است

بر خیز که بیداری دولت خواب است

بر مه نقط از مشک سیه باری چیست

با توبه به یک جای گنه باری چیست

خورشید غلام عارضت گشت و به جان

پیش رخ تو حدیث (مه) باری چیست

بر روی تو از هلاک جانم غم نیست

با یاد تو آب دیدگانم کم نیست

با این همه اندیشه به وصل رخ تو

کمتر ز امیدی بود آنم هم نیست

از فتنه چشم تو خور و خوابم نیست

جز طاق دو ابروی تو محرابم نیست

از دود مبین که در دلم آتش نیست

این سوز نگر که بر جگر آبم نیست

شب‌ها ز تو در سرم چه سوداست که نیست

وز هجر تو بر من چه ستم‌هاست که نیست

سوگند همی خوری که دل بستهٔ توست

سوگند چه حاجت است، پیداست که نیست

بی عارض چون سیم توام سنگی نیست

زین آمدنم جز به تو آهنگی نیست

آخر چه گلی که هیچ فرسنگی نیست

کز بوی وصال تو در آن رنگی نیست

تا مریم وقت شد هوا جوی بهشت

گشتند فرشتگان دعا گوی بهشت

آن تشنه چو سیر آب شد از جوی بهشت

می آیدم از خاک درش بوی بهشت

در آب دو چشمم همه عکس رخ تست

خاکم کردی بر آتش هجران چست

در آب چو مهتاب ترا خواهم دید

بر خاک چو خورشید ترا خواهم جست

گر باز بیایم به مراد خویشت

و اقبال رساند به من درویشت

چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم

چون بخت به یک سو نروم از پیشت

در بند نیاید به کمند انصافت

گوئی که به جان کند گزند انصافت

تا چند گوئی که می نیابم انصاف

انصاف بده تا بدهند انصافت

بی یاد تو نرگس، قدح زر نگرفت

بی نقش تو لاله، رنگ آذر نگرفت

آخر ننشست قدت از پای، چو سرو

تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت

دل را چو هوای آن دل آرای گرفت

دست غمش آمد و مرا پای گرفت

گفتی که اگر صبر کنم نیک آید

تا نیک آید بد آمد و جای گرفت

جان جز به امید تو سکونی نگرفت

دیوانه شد و ز دم فسونی نگرفت

آن دل که چو تو عشق زبونی نگرفت

افسوس که خون گرفت و خونی نگرفت

چون خواست حسن مدح شهنشاهی گفت

سوسن سخنیش ازسر آگاهی گفت

من دارم ده زبان و هستم خاموش

تو بنده یک زبان ثنا خواهی گفت

کس جز تو مرا طرب فزا نیست مباد

جز کوی توام خانه وفا نیست مباد

گفتی که به عافیت چرا بنشستی

بی روی تو عافیت (مرا) نیست مباد