چون پیر شدی ز کودکی دست بدار

بازی و ظرافت به جوانان بگذار

سخت است پس از جاه تحکم بردن

خو کرده به ناز جور مردم بردن

استاد معلم چو بود بی آزار

خرسک بازند کودکان در بازار

معشوق هزار دوست را دل ندهی

ور می‌دهی آن دل به جدایی بنهی

با مردم سهل خوی دشخوار مگوی

با آن که در صلح زند جنگ مجوی

بس قامت ِ خوش که زیر ِ چادَر باشد

چون باز کنی مادر مادر باشد

گر سنگ همه لعل بدخشان بودی

پس قیمت لعل و سنگ یکسان بودی

امروز دو مرده بیش گیرد مرکن

فردا گوید تربی از اینجا بر کن

زنبور درشت بی مروت را گوی

باری چو عسل نمی‌دهی نیش مزن

پند است خطاب مهتران آن گه بند

چون پند دهند و نشنوی بند نهند

از تو به که نالم که دگر داور نیست

وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست

آن را که تو رهبری کسی گم نکند

وآن را که تو گم کنی کسی رهبر نیست

قاضی چو به‌ رشوت بخورد پنج خیار

ثابت کند از بهر تو ده خربزه‌زار

دل عشق تو را واقعۀ نوح شمرد

زان روی سفینه‌ای فراهم آورد

یعنی که از این بحر که عمقش عشق است

جان جز به سفینه‌ای برون نتوان برد

زان رو که نجات از سفینه سبب است

در بحر غمش دلم سفینه طلب است

در بحر سفینه باشد این نیست عجب

در ضمن سفینه بحر باشد عجب است

ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی

کاین ره که تو می روی به ترکستان است

دشمن که جفایی کند آن شیوۀ اوست

باری تو جفا مکن که معشوقی و دوست

بر درگه عزّتت همه خلق زبون

کس را نرسد که این چرا و آن چون

ای طبلِ بلندبانگ در باطن هیچ

بی‌توشه چه تدبیر کنی وقت بسیچ؟

روی طمع از خلق بپیچ ار مردی

تسبیحِ هزار دانه بر دست مپیچ

دونان چو گلیم خویش بیرون بردند

گویند چه غم گر همه عالم مردند

از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد

لیکن نه به اختیار می‌باید کرد