پرسید ز یار خود، یکی از یاران

کی دوست بگو چگونه ای؟ گفت ای جان

فرسوده شد از خوردن نعمت دندان

لیک ازگله، یک روز نیاسود زبان

ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن

در کالبد فسردگی ریشه مکن

جانان سر وصل پاکبازان دارد

گر جان طلبد بباز و اندیشه مکن

نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن

خونین جگریّ و جانگدازیست سخن

مردانه قدم زن آنچنان کز شادی

نازد به خطابت که نیازی ست سخن

آن راحت جان و دل شیدایی من

گویا ز خدا خواست جگر خایی من

شب های غمت نگفت چون می گذرد

یک روز نکرد یاد تنهایی من

ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن؟

جز اشک نثار من چه خواهی کردن؟

با گریه نمانده است لخت جگری

در جیب و کنار من چه خواهی کردن؟

صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین

بگذار حدیث نفس و بشنو ز حزین

از چلّه نشینی نشود کاری راست

پیوسته کمانِ کج بود چلّه نشین

یاران عزیز و نور بینایی من

رفتند چو هوش از سر سودایی من

رفتند و گذاشتند با بی کسیم

اندیشه نکردند ز تنهایی من

حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن

سرچشمهٔ خورشید به خاک اندودن

تو بی خبر از قصور و ادراک خودی

موجود، نهان نمی تواند بودن

آمد سحر آن نگار خونین جگران

پرسید ز احوال منِ دل نگران

کردم ز فراق شکوه، خندان شد و گفت

من در دل و بی نصیب، کوته نظران

ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن

با رنگ پریده جلوه بنیاد مکن

بلبل، تو هم افسانه فروشی بگذار

کار دل ماست عشق، فریاد مکن

ای بخت نژند در سیاهی بی تو

تن زار و نزار، چهره کاهی بی تو

با تو، سر و پا برهنه در کنج خراب

خوشتر که به تخت پادشاهی بی تو

ای خاک وفا رفته به باد از دل تو

یک دل به جهان نگشته شاد از دل تو

یکبار نمی رسی به داد دل من

داد از دل تو، هزار داد از دل تو

ای در دل هر قطره تمنّا از تو

وی در سر هر حباب سودا از تو

ممنون دل و دیدهٔ خونبار نیم

جام از تو و باده از تو، مینا از تو

ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو

آه از تو و ناله سینه فرسا از تو

خندان گذری ز چشم خونبار و خوشیم

دل از تو و دیده ازتو و ما از تو

ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو؟

وی کوه گرانِ درد، فرهاد تو کو؟

وحشی تری از خود به کمین داشته ای

ای صید به خون تپیده، صیاد تو کو؟

سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو

از واعظ بی خبر، جز افسانه مجو

مستم، ره هوشیاری از من مطلب

افسانهٔ عقل را ز دیوانه مجو

غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده

افسرده دلم، آه سحرگاهم ده

عمری ست که رو از دو جهان تافته ام

ای قبلهٔ مقبلان، به خود راهم ده

ای صیت بزرگی به جهان افکنده

دین را به درم داده، شکم آکنده

فردا نبود یکی به معیارِ قبول

مقدارِ خدابنده و دنیابنده

ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده

با ک..ن خری ساخته، چون خربنده

از پستی و سرمستی و دیوانگیت

دشمن در خنده، دوستان شرمنده

تا چند حزین اسیر ماتم شده‌ای؟

با خلق زمانه از چه همدم شده‌ای؟

چون یار موافقی ندیدی، ز چه رو

در بند منافقان عالم شده‌ای؟