عشق است که لذت جوانی ببرد

عشق است که عیش جاودانی ببرد

عشق ار چه که آب زندگانی دل است

لیکن ز دل آب زندگانی ببرد

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

پروانهٔ دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

آن را که دل از عشق پر آتش باشد

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

تو قصهٔ عاشقان همی کم شنوی

بشنو بشنو که قصه شان خوش باشد

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داند شد

از مهر تو بگسلد که را دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا داند شد؟

با روی تو روی کفر و ایمان بنماند

با نور تجلیت دل و جان بنماند

چون مایی ما ز ما تجلی بستد

امید وصال و بیم هجران بنماند

در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند

با وصل تو سور و ماتمم هیچ نماند

یک نور تجلی توام کرد چنان

کز نیک و بد و بیش و کمم هیچ نماند

کار من و تو بی من و تو ساخته اند

وز نیک و بد من و تو پرداخته اند

تسلیم کن امروز که فردا بیقین

تخمی روید که دی در انداخته اند

صحرا به گل و لاله بیاراسته‌اند

در عیش فزوده و ز غم کاسته‌اند

در خاک عروسان چمن خفته بدند

امروز قیامت است برخاسته‌اند

عشاق تو از الست مست آمده اند

سر مست ز بادهٔ الست آمده اند

می می نوشند و پند می ننیوشند

کایشان ز الست می پرست آمده اند

عشاق که آفتاب عالم‌تابند

در دیده کشند خاک من گر یابند

شد دشمن من ز جهل آن مشتی دون

چون شب‌پرگان که دشمن آفتابند

ز آن پیش که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در عهد ازل بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

در خوشه مگر سر کشیئی می دیدند

دیدی که بعاقبت سرش ببریدند

هم پوست ازو به چوب بیرون کردند

هم بر سرش آسیا بگردانیدند

عشاق که ماه عالم جاویدند

مانندهٔ من شوند در امیدند

گشتند مرا دشمن ازین مشتی دون

چون شبپرگان که دشمن خورشیدند

مردان رهش زنده به جانی دگرند

مرغان هواش ز آشیانی دگرند

منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان

بیرون ز دو کون در جهانی دگرند

دل قبلهٔ جان جمال روی تو کند

جان از دو جهان روی به سوی تو کند

در دیده و جان مردمک دیده و دل

خاک کف پای سگ کوی تو کند

درد دل خسته دردمندان دانند

نه خوش منشان و خیره خندان دانند

از سر قلندری تو گر محرومی

سری است در آن شیوه که رندان دانند

ای دل این ره به قیل و قالت ندهند

جز بر در نیستی وصالت ندهند

و آنگاه در آن هوا که مرغان ویند

تا با پر و بالی پر و بالت ندهند

ملک طلبش به هر سلیمان ندهند

[...]

آن روز که دوختی مرا دلق وجود

گفتند به طعنه مر ترا خلق وجود

خونریزی را چه می کنی راست بدان

من خونریزم ولیکن از حلق وجود

خوی سبعی ز نفست ار باز شود

مرغ روحت به آشیان باز شود

پس کرکس روح روسوی علو نهد

بر دست ملک نشیند و باز شود

گر دولت درد دین ترا دست دهد

یا باد ارادت و طلب بر تو جهد

یا موی کشان ترا بر شیخ برد

یا او به دو اسبه روی سوی تو نهد