از من آموخت شیخ افزون زدن

بربام صلاح کوس ناموس زدن

رفتم که به پیر دیرهم یاد دهم

آئین بت و طریق ناقوس زدن

از باغ جنان فتاده در دام عذاب

آدم زپی گندم و من بهر شراب

مرغان بهشتیم عجب نبود اگر

او از پی دانه رفت و من از پی آب

صد تیغ بلا زهر طرف آخته اند

بر ما همه شبرنگ جفا تاخته اند

فریاد که دشمنان به هم ساخته اند

واجبات به حال ما نپرداخته اند

راضی به غم جدائیم خواهی ساخت

بیگانه ز آشنائیم خواهی ساخت

جور تو زیاده از حد صبر من است

مشهور به بیوفائیم خواهی ساخت

در کوی تو رسم سرفرازی این است

مستان ترا کمینه بازی این است

با این همه رتبه هیچ نتوانم گفت

شاید که ترا بنده نوازی این است

با دل گفتم ز عالم کون و فساد

تا چند خورم غم، تنم از پا افتاد

دل گفت تو نزدیک به مرگی چه غم است

بیچاره کسی که این دم از مادر زاد

انصاف بده ای فلک مینا فام

کز این دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانتاب تو از جانب صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

شاها، ملکا قد فلک را

جز بهر سجود خم نکردی

بر من که پرستشت نکردم

ور ناکردم ستم نکردی

آن چیست که از بدی نکردم

[...]

از قصه ی من روایتی می شنوی

وز سوز دلم حکایتی می شنوی

چون او نه به حسن، دلربائی بوده

چون من نه به عشق مبتلائی بوده

او در پی صلح بوده و من غافل

گستاخی آرزو ز جائی بوده

ای بی تو مرا امید بهبودی نه

با من تو چنان که پیش از این بودی نه

میدانستم که عهد و پیمان مرا

در هم شکنی ولی بدین زودی نه

رویت که زباده لاله می روید از او

وز تاب شراب ژاله می روید از او

دستی که پیاله ای زدست تو گرفت

گر خاک شود، پیاله می روید از او

شبها ز دم هوا فسرده چو یخم

زانو به شکم کشیده همچون ملخم

چنبر شده ام چنان که می نشناسد

کس موی زهار را زموی زنخم

در گردش افلاک چو کردم نظری

از مردم آدمی ندیدم اثری

هر جا که سری بود، فرو رفت به خاک

هر جا که خری بود، برآورد سری

با هرکه نشستی و نشد جمع دلت

وز تو نرهید زحمت آب و گلت

زنهار ز صحبتش گریزان می‌باش

ورنه نکند روح عزیزان به حلت

کفر چو منی گزاف و آسان نبود

ثابت تر از ایمان من ایمان نبود

در دهر چو من یکی و آن هم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

پروانه که سوخت زآتش خنجر شمع

آن عاشق بی قرار غم پرور شمع

میخواست نهان زچشم غیرش سازد

زان بال گشود و گشت گرد سر شمع

گویند به حشر گفتگو خواهد بود

و آن یار عزیز تند خو خواهد بود

از خیر محض جز نکوئی ناید

خوش باش که عاقبت نکو خواهد بود

در مکتب عشق فضل و دانش رندی است

دانشمندی مایه ی ناخورسندی است

یک خنده زروی عجز بر خاک نیاز

بهتر زهزار گونه دانشمندی است

ای وصل تو برتر از تمنای امید

تا پخته ماند با تو سودای امید

من در تو کجا رسم که آنجا که توئی

نه دست هوس رسید و نه پای امید