تا مستی هستیت نگردد لاشی

از جام وصال او کجا نوشی می

تا در نظرت نقش توئی می ماند

در کوی حقیقت نبری هرگز پی

از باد خزان درخت عریان گردید

چون قامت نی

وان گل که چو لاله بود ریحان گردید

کو ساغر می

دل نیز چو برگ بید لرزان گردید

از سردی دی

خوش آن که شود بساط مهجوری طی

در بزم وصال می‌کشم پی در پی

می‌جویمت آنچنان که مهجور وصال

مشتاق توام چنان که مخمور به می

صوفی و فقیه و زاهد و دانشمند

این جمله شدی ولی مسلمان نشدی

گوش ببینی و دست از ترنج بشناسی

روا بود که ملامت کنی زلیخا را

خالی شده دیر و کعبه از مردم اهل

در آن نه خلیلی نه درین زردشتی

موکب حسنت نگنجد در زمین و آسمان

در درون سینه حیرانم که چون جا کرده ای

میکنی جامی کم اندر عشق اسم و رسم خویش

آفرین بادا بر این رسمی که پیدا کرده ای

آیا آب دیدگان را پس از مرگ مردی که ما را آبرو بودی، حفظ کنیم؟

ای گور! ترا جسدی در آغوش نیست. بل مکارمی زنده را در آغوش داری.

سجاده نشین با وقاری بودم

ازیچه ی کودکان کویم کردی

در آتش اگر نشانیم، بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

یک لمعه زروی لیلیت بنمایم

عاقل باشم اگر تو مجنون نشوی

در خورد تو نیست نیم جانی که مراست

اما چه کنم که بی گمان آمده ای

رقاص ز بهر نظارگیان

دستش بگرفت و گفت بالا بنمای

باشد به مثل گر حاتم طی

آن طبع که سرکشست کی گیرد کی

هرگاه که ابر کرمش ریزش کرد

بنگر که چگونه می جهد برق ازوی

«حاجی باقر»، ز دار دنیای دنی

شد سوی جنان ز حب اولادعلی

تاریخ وفات او چو جستند زمن

گفتم:«حشر وی است با آل نبی »

گیرم که کسی به مال و زر قارون شد

مرگست ز پی

یا آنکه بعلم و دانش افلاطون شد

کو حاصل وی

اندوخته‌ام همه ز کف بیرون نشد

[...]

آمد سپه بهار و شد لشکر دی

بر شاخ نگر شکوفه چون افسر کی