در بارگه جلالت ای عذر پذیر

دریاب که من آمده‌ام زار و حقیر

از تو همه رحمتست و از من تقصیر

من هیچ نیم همه تویی دستم گیر

در بزم تو ای شوخ منم زار و اسیر

وز کشتن من هیچ نداری تقصیر

با غیر سخن گویی کز رشک بسوز

سویم نکنی نگه که از غصه بمیر

توحید به عرف عارف صاحب سیر

تخلیص دل از توجه اوست به غیر

رمزی ز مقامات نهایات طیور

گفتم به تو گر فهم کنی منطق طیر

ای گشته بیداد و بدی کردن چیر

هرگز نشود دلت ز بیدادی سیر

دیریست که من شنیدم از اهل دلی

کز بد نرهد که ببد هست دلیر

نیمی ز تنم کمان شد و نیمی تیر

نیمی ز دلم جوان شد و نیمی پیر

بسیار عنا خوردم بر چشمه شیر

از چشمه شیر من برون آمد قیر

در زندان تا کرد مرا گردون پیر

آن موی چو شیر گشت و آن رخ چو زریر

از پای درآورد مرا چرخ اثیر

ای دولت طاهر علی دستم گیر

گر عاشق دلسوخته بی تدبیر

پیغام دهد که از توام نیست گزیر

صفرا چه کنی رحم کن ای بدر منیر

پای تو گرفته است رهی دستش گیر

خستی دل من به غمزه ای بدر منیر

چونانکه ملک سینهٔ من خست به تیر

در سینه و دل‌کنون دو پیکان دارم

از سینه و دل هر دو برون آمده‌گیر

ای رای تو آفتاب و ای کلک تو تیر

وی چون تو جوان نبوده در عالم پیر

دانی همه علمها مگر غیب خدای

داری همه چیزها مگر عیب و نظیر

هستم شب و روز و روز و شب در تدبیر

تا خصم ترا چون کشم ای بدر منیر

هان تا ز قصاص من نترسی که مرا

هم گردن تیغ هست و هم گردن تیر

منصوریه هرگزت درآمد به ضمیر

کاید به درت موکب میمون وزیر

هین کو لب غنچه گو بیا دست ببوس

کو دست چنار گو بیا دست بگیر

ای چرخ نفور از جفای تو نفیر

وی بخت جوان فغان از این عالم پیر

ای عمر گریزان ز توام نیست گزیر

وی دست اجل ز دست غم دستم گیر

یک شهر همیکنند فریاد و نفیر

در مانده بدست زلف آن کافر اسیر

ای دل اگر از سنگ نئی پند پذیر

وی دیده اگر کور نئی عبرت گیر

گفتم که چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا مزن تو ای بدر منیر

گفتا که ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر

گفتم که: چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا، مزن تو ای بدر منیر.

گفتا که: ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر.

گفتم که: چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا، مزن تو ای بدر منیر

گفتا که: ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر

با حادثه دهر چه روباه و چه شیر

کس را چو بقا نیست چه بد دل چه دلیر

امروز چو دی برفت و برنامد دیر

فردا که بیاید برود همچو پریر

افتادن دندان تو ای بدر منیر

داده ست دو گلبرگ تو را رنگ زریر

چندین چه کشی زبهر دندان تشویر

از یک صدف ای نگار یک در کم گیر

یا رب تو نگه دار دلم را از غیر

تا ماند جان من مدام اندر سیر

بینایی ده به حضرت خویش مرا

خواهی تو به کعبه دار و خواهی در دیر

چون از در او هیچ مرا نیست گزیر

ای دل درِ او گیرو در آن درگه میر

زنهار ازو بادگری روی مکن

ما را درِ او بس مَه امیر و مَه وزیر