تا چند دل تو چشمهٔ نور بود

زان چشمهٔ نور چشم بد دور بود

ملک و سپه و خزینه معمور بود

آن خسرو را که چون تو دستور بود

بر لشکر عشق آنکه منصور بود

از دید وجود خویش مهجور بود

در حالت مغلوبی آن خسته جگر

ذاکر باشد و لیک مذکور بود

عاشق مطلب اگرچه مشهور بود

تا سر دارد زیار مهجور بود

آن سر که تو داری همگی دردسر است

آن سر بطلب که درد ازو دور بود

آن کو زمی شبانه مخمور بود

نزدیک خرد ز زندگی دور بود

دل سوخته آتش غم را مرهم

خونیست که نامش آب انگور بود

ساقی ز ادب مست تو گر دور بود

خونش بخورند اگر چه منصور بود

گر مست حقیقت است ور مست مجاز

بدمست گمان مبر که معذور بود

ای آن که تو را مدار بر زور بود

گر معنی من بری کجا دور بود

از بس که حریص شهرتی میخواهی

پیش از گفتن شعر تو مشهور بود

تا مهر توام به سینه مستور بود

ظلمت ز فضای خاطرم دور بود

دل روشنی‌ام ز عشق باشد، آری

ویرانه ز آفتاب معمور بود

آن دل که ز جام عشق مسرور بود

در سینه اگر بماند مجبور بود

تا کی در قید جسم خاکی باشد

آخر تا چند زنده در گور بود

تا چشم من از روی تو مهجور بود

روزم همه همچون شب دیجور بود

اکنون که من از روی تو یارب دورم

هر کس که برویت نگرد کور بود

می نور دل و دیده انگور بود

می آتش طور و شعله نور بود

آن سبز درخت کاتش سرخ ببار

آورده، همین درخت انگور بود