تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا روبَه لنگ

با همّت باز باش و با رای پلنگ

زیبا به گه شکار، پیروز به جنگ

ای خواب شبم برده به زلف شب رنگ

با چشم چو آهو چه کنی کبر پلنگ

پشت و دلم از بس که جفا کردی و جنگ

چون زلف تو گوژ گشت و چون چشم تو تنگ

روی تو ز خورشید همی دارد ننگ

خورشید نخوانمت که گردی دلتنگ

خورشید ز رخسار تو می گیرد نور

یاقوت ز خورشید بدان گیرد رنگ

آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ

آنجا که شقاوت است چه نام و چه ننگ

در راه قضا یکی است اسباب و درنگ

تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

گر هست سعادتت چه شکّر چه شرنگ

ور زانک شقاوت است چه صلح و چه جنگ

از هر چه ازو می رسدت از بدو نیک

تسلیم و رضا باید، ورنه سر و سنگ

خصم تو که دارد رخ زرد و دل تنگ

پیوسته چو تیغ می‌زند سر بر سنگ

آورد برهنه دست در گردن اوی

آهخته قدی، رخ لبی، سبز ارنگ

از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ

وز واقعه ها اگر چه دارم صد رنگ

کارم بنواشود چو پیدا گردد

رخسارۀ دختر رز از پردۀ چنگ

هرگز بکسی... ل این دل تنگ

وز خوی بدت نه صلح پیداست نه جنگ

خواهم که شبی زلف تو و گردن من

پیچیده بود چو پرده بر دستۀ چنگ

آنجا که عنایتست چه صلح و چه جنگ

ور کار تو نیکست چه تسبیح و چه جنگ

وانکس که قبولست چه رومی و چه زنگ

تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

با همت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کانجا همه آفتست و اینجا همه رنگ

برزن به سبوی صحبت نادان سنگ

بر دامن زیرکان عالم زن چنگ

با نااهلان مکن تو یک لحظه درنگ

آیینه چو در آب نهی گیرد زنگ

چون چنگ خودت بگیرم اندر بر تنگ

وز پردهٔ عشاق برآرم آهنگ

گر زانکه در آبگینه خواهی زد سنگ

در خدمت تو بیایم اینک من و سنگ

می‌گردد این روی جهان رنگ به رنگ

وز پرده همی بیند معشوقهٔ شنگ

این لرزهٔ دلها همه از معشوقیست

کز عشق ویست نه فلک چون مادنگ

یک چند میان خلق کردیم درنگ

ز ایشان بوفا نه بوی دیدیم نه رنگ

آن به که نهان شویم از دیدهٔ خلق

چون آب در آهن و چو آتش در سنگ

با همّت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کاینجا همه آواست و آنجا همه رنگ

با همت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کاینجا همه آواست و آنجا همه رنگ

با همّت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

از نظم تباه دل نمی‌داری تنگ

وز دامن من باز نمی‌داری چنگ

من ننگ ز شعر نیک خود می‌دارم

وز شعر بد خود تو نمی‌داری ننگ

ای سنگدل ار کوه ثباتی و درنگ

غافل منشین ز زاری این دل تنگ

کآن ناله کنم شام که بگدازد کوه

وان گریه کنم سحر که خون گردد سنگ