من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

هر چند که این بند ز پای افکندم

دانم که بود بند چنین یک چندم

دربند هر آنچه می دهد خرسندم

کاین نعمت ها نبود پیش از بندم

من گریه بخنده در همی‌پیوندم

پنهان گریم بآشکارا خندم‌

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه‌ای که چون نیازومندم‌

چون صبح به خنده یک نفس خرسندم

چون ابر به گریه نیست کس مانندم

با خنده و گریهٔ کسم کاری نیست

بر خود گریم چو شمع و برخود خندم

از عمر عزیز خود برین خرسندم

کآن روز که در غصّه بشب پیوندم

با دل گویم مؤده که از راه اجل

یک منزل دیگر پس پشت افگندم

ای دوست بمرگ آن چنان خرسندم

صد تحفه دهم اگر کنون بکشندم

ای دوست بمرگ آن چنان خرسندم

صد تحفه دهم اگر کنون بکشندم

زینگونه که من به نیستی خرسندم

چندین چه دهید بهر هستی پندم

روزیکه به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر او می‌خندم

تا دل ز مراعات جهان برکندم

صد نعمت را به منتی نپسندم

هر چند که نو آمده‌ام از سر ذوق

بر کهنه جهان چون گل نو می‌خندم

چون شمع بجز سوز جگر نپسندم

خود را برسن بر آتشت می بندم

می خندم و بر خنده خود می گریم

می گریم و بر گریه ی خود می خندم

آنم که دل از کون و مکان برکندم

وز خوان جهان به لقمه‌ای خرسندم

کندم ز سر کوه قناعت سنگی

آوردم و بر رخنهٔ آز افکندم

این گونه به نیستی که من خرسندم

چندین چه دهی ز بهر هستی پندم

روزی که به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر آن می‌خندم

آنم که دل از کون و مکان برکندم

وز خوان جهان به لقمه‌ای خرسندم

این گونه به نیستی که من خرسندم

چندین چه دهی ز بهر هستی پندم

روزی که به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر آن می‌خندم

ایدوست ز لطف خویش کن خرسندم

کز غیر تو دیده بسته دل برکندم

از درگه تو کجا برم حاجت خویش

تو شاهی و من بنده حاجتمندم