از دردِ تو نیست چشمِ خالی ز نَمی

هر جا که دلی‌ست شد گرفتارِ غَمی

بیماریِ تو، باعثِ نابودنِ ماست

ای باعثِ عمرِ ما، مَبادَت اَلَمی

ای نای هوا بریدم از نای دمی

او را دم گرم بوده تو سرد دمی

زو بود مرا خرمی از تو دژمی

او نای نشاط بود و تو نای غمی

چون هست شفیع چون تو صاحب کرمی

کس را نبود در همه آفاق غمی

گر رنجه کنی از سر لطفی قدمی

کار همه عاصیان بسازی به دمی

دنیای دنی چیست سرای ستمی

افتاده هزار کشته در هر قدمی

گر نقد شود کرای شادی نکند

ور فوت شود جمله نیرزد به غمی

ای صبح چو امشب تو ز اهلِ حَرَمی

هندوی توام، مباش ترکی عجمی

زنهار مَدَم که در دل آتش دارم

آتش گردم گر بدمد صبح دمی

دنیا گذران است به هر بیش و کمی

خواهیش به شادی گذران خواه به غمی

زین منزلت البته همی باید رفت

خواهی به هزار سال و خواهی به دمی

دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی

خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی

زین منزلت البته چو می باید رفت

خواهی به هزار سال خواهی به دمی

بنمای به من رخت بکن مردمی

تا لاف زنم که دیده‌ام خرمی

ای جان جهان از تو چه باشد کمی

کز دیدن تو شاد شود آدمی

آن را که به جایِ توست هر دَم کَرَمی

عذرش بنه، ار کند به عمری ستمی

نی در دستم ز گنج دانش درمی

نی از پایم به راه بینش قدمی

خوش آنکه ز لطف سود نوک قلمی

بگذاشت به لوح هستی از من رقمی

ساقی قدحی که میکند غم ستمی

از دل بنشان بآب می گرد غمی

چون کار جهان بفکر کس راست نشد

ما را برهان ز فکر بیهوده دمی

خیام که داشت پیشی از ما قدمی

از می نگذاشت در جهان بیش و کمی

هم پیش از ما بدان جهان شد ترسم

درخلد برین نماند از باده نمی

نگذاشت به ملک شاه حاجی درمی

شد صرف قنات و توپ هر بیش و کمی

نی مزرع دوست را از آن آب نمی

نی خایهٔ خصم را از آن توپ غمی

نه شب به غمت دیده من خفت دمی

نه روز به هجرت تنم آسود همی

سودی که ز سرمایه عشق تو مراست

در سینه تفی دارم و در دیده نمی

ای آنکه خداوند حدوث و قدمی

فرمانده عرش و فرش و لوح و قلمی

من جمله خطا و سهو و جرم و گنهم

تو صاحب لطف و عفو وجود و کرمی

افسوس که زندگی دمی بود و غمی

قلبی و شکنجه‌ای و چشمی و نمی

یا جور ستمگری کشیدن هر روز

یا خود به ستمکشی رساندن ستمی