گر در سفرم تویی رفیق سفرم

ور در حضرم تویی انیس حضرم

القصه به هر کجا که باشد گذرم

جز تو نبود هیچ کسی در نظرم

از هجر تو ای نگار اندر نارم

می‌سوزم ازین درد و دم اندر نارم

تا دست به گردن تو اندر نارم

آغشته به خون چو دانه اندر نارم

پُر آب دو دیده و پُرآتش جگرم

پُر باد دو دستم و پُر از خاک سَرم

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن درنگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

گاهی بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن درنگرم

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هرچه به عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن در نگرم

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن در نگرم

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

پر آب دو دیده و پرآتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هرچه به عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن در نگرم

هر چند که بی بهانه دوری ز برم

من خویشتن از جمله همانجا شمرم

در بست وفای تو چنان چشم سرم

کز شرم تو در خیال تو در نگرم

ای فاخته دل چو من به رویت نگرم

زیبایی طاوس به بازی شمرم

با خنده کبک چون درایی ز درم

دل همچو کبوتری بپرد ز برم

گر تیز به روی خوب تو درنگرم

ترسم که ز دست خصم تو جان نبرم

در عشق دم شیر عرین می سپرم

در جمله نگه کن که چه دیوانه سرم

صالح دل اگر به جای جامه بدرم

شاید که همی خون شود از غم جگرم

در دیده من از مرگ تو خونها دارم

بر مرگ تو تا به مرگ خونها بخورم

هرگه که به پیراهن تو درنگرم

از رشک و حسد پیرهن خود بدرم

از جامه بهرمان تو رشک برم

کو بربر تست و بر برت نیست برم

خواهم که ز دور در جمالت نگرم

می نتوانم از آنکه بی پا و سرم

از عالم خود اگر تو ای مایۀ حسن

نظارۀ حسن خود کنی رشک برم