أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

خود می‌گوید و باز خود می‌شنود

وز ما و شما بهانه بر ساخته‌اند

شربت الحب کاساً بعد کأس

فما نفد الشراب و ما رویت

گر در روزی هزار بارت بینم

در آرزوی بار دگر خواهم بود

در راه طلب رسیده‌ای میباید

دامان ز جهان کشیده‌ای میباید

بی‌چشمی خویش را دوا کنی ور نی

عالم همه او است دیده‌ای میباشد

عشق تو خوشی چو قصد خونریز کند

جان از قفس قالب من خیز کند

کافر باشد که با لب چون شکرت

امکان گنه یابد و پرهیز کید

آن کس که ترا بیند و شادی نکند

سر زیر و سیه کاسه و سرگردان باد

خونابهٔ سودای تو میریخت دلم

چون جوش برآورد، ز سر بیرون شد

ایام همین دماغ تو بنشاند

تعجیل من و فراغ تو بنشاند

آهن دلی ای نگار و من سنگین جان

ترسم چو به هم رسیم آتش بارد

بیچاره که در میان دریا افتاد

مسکین چه کند که دست و پایی نزند

انگور نوآورده ترش طعم بود

روزی دو سه صبر کن که شیرین گردد

منشین ترش از گردش ایام که صبر

تلخ است ولیکن بر شیرین دارد

پیری که ز جای خویش نتواند خاست

الا به عصا کی اش عصا برخیزد

حالی که به صد زبان بیان نتوان کرد

کلک دو زبان چگونه تقریر کند

در فطرت من گر گل و گر خار بود

اینجا سخن بیهده بسیار بود

حق می‌گویم که دوست با دوست رسد

من می دانم که یار با یار رسد

دریاب که جان رسیدست بلب

لب بر لب من نه ایصنم تا بینند

آزادم کن

دانم غم عشقت دل من شاد کند

برخیز و بیا

گر خواجه ترا روزها رها می نکند

باد سحری که بوستان آراید

بی خاک در تو باد می پیماید

دور از تو اگر نفس زنم بی یادت

جانم بلب آید و نفس برنابد

یعنی بگذر

گفتم ز غمت رنگ رخم چون زر شد

ز آن رو که هوا، بوی خوشت می‌گیرد

دی را دمی از باد هوا نگریزد

بر باد هوا بید به بویت ارزد

در پای صبا شمع به عشقت میرد