زان شب که نشستیم به هم با طربی

کردیم فراق را به وصلت ادبی

بس روز که برخاسته‌ام با تک و تاز

در آرزوی چنان نشستی و شبی

دلشاد مشو ز وصل اگر در طربی

دل تنگ مکن ز هجر اگر در تعبی

از شادی وصل و غم هجران بگذر

با هیچ بساز اگر همه میطلبی

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی

تا باز رهم من از چنین تیره شبی

چون از خورشید در دل آتش داری

گر درگیرد دَمِ تو نَبْوَد عجبی

رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی

در برگیرد قد ترا بی ادبی

حیفست چنان لبی و الحق چه لبی

آلوده شده ببوسۀ هر جلبی

ای سر سبب اندر سبب اندر سببی

وی تن عجب اندر عجب اندر عجبی

ای دل طلب اندر طلب اندر طلبی

وی جان طرب اندر طرب اندر طربی

ای لعلِ لبت، حیاتِ هر نوش‌لَبی

ما را به‌جز از غمِ تو نَبْوَد طَلَبی

بی‌نقدِ غمت نیست در این چار چَمَن

با چار براتِ طَبْع، برگِ طَرَبی

با چار براتِ طَبْع، برگِ طَرَبی

یارب به رسالت رسول عربی

یارب به حریم روضه پاک نبی

عفوی کن و درگذر ز هر جرم که کرد

بیچاره فضولی از ره بی ادبی

تا روز رخت شد چو شراب عنبی

روزم همه تیره شد ببین بوالعجبی

خورشید فلک ندید هم روز بخواب

زان شب که شب از زلف تو آموخت شبی

عمری بگذشت از آن‌که در خواب، شبی

از بادهٔ جامِ وصلِ حوری‌نسبی

تَر شد لبم و هنوز چون یاد کنم

بی‌خود گردم چو مستِ جامِ طَرَبی

هستی نبود، جز غم و رنج و تعبی

دروی نبود نشان ز عیش و طربی

شد هر که خلاص از خم این رشته عمر

می دان که گسیخت ریسمان عجبی

از دور فلک که باخت لعب عجبی

بر من، که ز هجر داشتم تاب و تبی

روزی و شبی، چو روی و موی تو گذشت؟

روزی و چه روزی و شبی و چه شبی؟!

ای آنکه عیان کننده روز و شبی

غرق است بنعمت تو هر حلق و لبی

نیکو کنی ار معاش من بی سببی

نبود ز توانائی وجودت عجبی

ایهشت بهتش رحمتت را سببی

دوزخ ز لهیب غضب بو لهبی

«یا من سبقت رحتمک من غضبک»

رحمت چه بود دگر نماند غضبی

ایهشت بهتش رحمتت را سببی

دوزخ ز لهیب غضب بو لهبی

جامی و حریفی دو و بزم طربی

عناب لب بتی و بیت العنبی

با طلعت و زلف یار، روزی و شبی

این است اگر عیش جهان میطلبی