گر قسم تو شادی است غمت نفزاید

ور زانک غم است او چه شادی زاید

این لحظه که هست شادمانی حاصل

خوش باش ازین پس آنچ آید آید

چون در غم تو شادی من نفزاید

جز در طلبت جان و دلم نگشاید

خاک در تو چو سرمه شد در چشمم

ملک دو جهان به چشم اندر ناید

آن را که طریق نیکبختی باید

گوش و دل و دیده هر سه را بگشاید

بردارد آنچ حال او را شاید

بگذارد آن را که به کارش ناید

تا زآینه زنگ را کسی نزداید

ممکن نبود که قابل نفس آید

نفس آینهٔ عقل تو شد پاکش دار

کز پاکی تو تو را به تو بنُماید

جز آتش عشق رنگ دل نزداید

جز در غم تو عشق طرب نفزاید

در عشق تو دل دلیر و ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

عشق ارچه بدن را به جنون آراید

از عشق همیشه جان و عقل افزاید

دیوانگیی که عقل کل عاشق اوست

گر عشق کند بندگی او شاید

عشقت به نظارهٔ دلم می آید

تا در بندش چگونه می فرساید

گر وصل رخ تو یک نظر بنماید

بند دل فرسوده مگر بگشاید

آن شب که زبختم گرهی بگشاید

شب بین که چه کوتاه قبا می آید

یا رب تو به شب وصل سحرگه منمای

تا صبح فراق شب مرا ننماید

کو عقل که بندی زهوس بگشاید

یا صبر که هنگام بلا برناید

یا راهبری که راهکی بنماید

یا همراهی که همدمی را شاید

از علم همه حلم و تواضع زاید

وز جهل همه گَند دماغ افزاید

بگذار دماغ اگر که علمت باید

پوسیده دماغ علم را کی شاید

با شهوت و طبع نور دل نفزاید

تا ظلمت شهوت در دل نگشاید

حق می طلبی و شهوتت می باید

این هر دو به یک جای برابر ناید

گفتم اثری از غم تو می باید

وآنگه پس از آن اگر بمیرم شاید

گفتا هوسی به خاک می بنمایی

غم دست به خون چون تویی نالاید

من بندهٔ آنم که دلی برباید

یا دل به کسی دهد که جان افزاید

وآن کس که نه عاشق و نه معشوق کسی است

در ملک خدا اگر نباشد شاید

گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید

بهتان چنین نهی تو بر من شاید

چون نیست مرا دلی وگر نیزم هست

تا صد بود از بهر غمت می باید

باغ از گل و لاله ار چه می آراید

بی روی تو دل دمی کجا آساید

کز خیمۀ لاله دود بر می خیزد

وز گنبد گل آب فرو می اید

این مردم چشم من همی نا ساید

در جستن تو جهان همی پیماید

روز از هوست گرد جهان می گردد

پس شب بسر آب فرو می آید

ای دل اگرت رضای دلبر باید

آن باید کرد و گفت‌وگو فرماید

گر گوید خون گری مگو کز چه سبب؟

ور گوید جان بده مگو کی باید؟

بازی که همی دست ملک را شاید

منقار بمردار کجا آلاید

بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش

در بند اشارتی که او فرماید

بازی که همی دست ملک را شاید

منقار به مردار کجا آلاید

بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش

در بند اشاراتی که او فرماید

یاری که نکو بخشد و بد بخشاید

گر ناز کند و گر نوازد شاید

روی تو نکوست، من بدانم خوشدل

کز روی نکو به جز نکویی ناید