جهان چون تو مرغی ندید و نبیند

که هم فوق بامی و هم در سرایی

از خلق جهان کناره می‌گیرد

آن را که تو در کنار می‌آیی

آن را که به ماست بر سر ایمان جنگ

او مؤمن و ز ایمان من او را صد ننگ

مؤمن نشود تا نشمارد یکسان

با بانگ نماز بانگ ناقوس فرنگ

ما جمله وجودِ پاکِ پاکیم

نه ز آتش و باد و آب و خاکیم

در چشم کسی که صاحب عرفان است

واجب ظاهر به صورت امکان است

زان گونه که حرف و صوت خیزد ز نفس

پیدایی ما از نفس رحمان است

دو عالم چیست نقش صورت دوست

چه جای نقشِ صورت بلکه خود اوست

دانی از چیستم چنین مفلس

خود فروشی ز من نمی‌آید

تا ظن نبری که من به خود موجودم

یا این ره خونخوار به خود پیمودم

این بود و نبود من ز بود او بود

من خود کیم و کجا بدم کی بودم

ای آنکه خلاصهٔ چهار ارکانی

بشنو سخنی ز عالم روحانی

دیوی و ددی و ملکی انسانی

در تست هر آنچه غالب آیی آنی

اسرار حقیقت ز دل دانا پرس

ای طالبِ حقّ نشان حقِ از ما پرس

چون وعدهٔ جمله را به فردا دادند

فردا برم آ و قصّهٔ فردا پرس

آلودهٔ منت کسان کم شو

تا یک شبه در وثاق تو نان است

راضی نشود به هیچ بی نفسی

هر نفس که از نفوس انسان است

ای نَفسْبه رستهٔ قناعت شو

[...]

شد دیده به عشق رهنمون دل من

تا کرد پر از غصّه درون دل من

زنهار که گر دلم نماند روزی

ازدیده طلب کنید خون دل من

خوی خوش تو بهشت و باغ تو بس است

تسلیم و رضا چشم و چراغ تو بس است

ور زانکه نعوذباللّه این وصف تو نیست

محرومی ازین صفات داغ تو بس است

دیو و پری جمله به فرمان ماست

این همه از فرّ سلیمان ماست

ما به رضای تو رضا داده‌ایم

مذهب تسلیم و رضا آن ماست

غالب اگر چند جوانیم و خرد

[...]

زاهد ار پاک دامنی خواهی

خرقه رادر خم شراب انداز

سرّ عشق ای حکیم گر طلبی

دفتر حکمتت در آب انداز