هر دل که غم تو داغ کردش

خون جگر آمد آب‌ کردش

چون کوشم با غمت که گردون

کوشید و نبود هم نبردش

در درد فراق تو دل من

[...]

هر دد که بدید سجده کردش

روزی‌دهِ خویشتن شمردش

دستاس فلک شکست خردش

چون خرد شکست باز بردش

کاغذ چو تمام شد، نوردش

از خون دو دیده مهر کردش

یاری دو ز محرمان دردش

خونابه زُدای رویِ زردش

هر چوب ز حجرهای دردش

زر چوبه شده ز رنگ زردش

بالین ز کنار خویش کردش

وز چهره به گریه شست گردش