زان نخل رونده خورد خاری

کز درد نخفت روزگاری

وانگه ز سر گناهکاری

پوزش بنمود و کرد زاری

تا باد کی آورد غباری

از دامن غار یار غاری

ناگه سیهی شتر سواری

بگذشت بر او چو گرزه مار‌ی

دعوی کردن به دوستاری

دادن به وفا امیدواری

برداشتی اولم به یاری

بگذاشتی آخرم به خواری

از چرم ددان بدست‌واری

بر ناف کشیده چون ازاری

کردند ز روی بی‌قراری

بر خود به هزار نوحه زاری

می‌کرد همان سرشک باری

اما به طریق سوگواری

گرگ از جهتِ یتاق‌داری

رفته به یَزک به جان‌سپاری

در قصه شنیده‌ام که باری

بوده‌ست به مرو تاجداری

چون دید شه آن شگفت‌کاری

کز مردمی است رستگاری

کرده فلک از فلک سواری

رویین دز قطب را حصاری

خاتون رشا ز ناقه‌داری

با بطن‌الحوت در عماری

قاری بر‌ِ نعش در سواری

کی دور بوَد ز نعشْ قاری‌؟

ای مهر نگین تاجدار‌ی

خاتون‌ِ سرای کامگاری

لطفی کن از آن لطف که داری

بگشای در امیدواری

وز برقع آن چنان غباری

رخساره نموده شهسواری

زاین پیشترم گزاف‌کاری

در سینه چنان نشاند خاری

گر تو هم از آن متاع داری

به گر نکنی سخن‌گزاری