از بانوان خرگاه برخواست آه و زاری

فریاد بی قراری

سر حلقۀ فتوت در عزم و پایداری

در رزم و سرسپاری

لعل لبش دُر افشان گاه سخن گذاری

چون ابر نو بهاری

وز دوش تا به دامان مویش به مشگباری

چون نافۀ تتاری

رُمحَش به جانستانی همچون قضای باری

در جان خصم کاری

ناشاد رفت و ناکام هنگام کامکاری

شد سور سوگواری

پر غنچه شد بر او از زخمهای کاری

مانند لاله زاری

سر زد ز هر کناری از هر خدنگ خاری

زخمی زهر کناری

تا بسته دست و پا را از خون سر نگاری

سیل سرشک جاری

سرو قدش شد آزاد از هر بری و باری

از هر تعلق آری

ز آئینۀ تجلی برخواست هر غباری

هر تیرگی و تاری

گردون ندیده در سور آئین خاکساری

در هیچ روزگاری

گرگ اجل به دوران هرگز ندیده آری

زین خوبتر شکاری

کاتش به آتش و جان زد هر شور او شراری

هر نغمه مرغزاری

بر گرد سرو نازش هر بانوئی هزاری

هر دیده جویباری

ای سید عراقی شغلی دگر نداری

یا دخلکی تراشی یا پولکی درآری

وآنجا که دخلکی نیست آری خلاف اگرچه

فرمان عفو بخشند بر عیسی و حواری

بیچاره‌ای به هر کار جز کار چاپلوسی

[...]

تا کی دلا خموشی یکدم برآر زاری

تا چند پرده پوشی تا چند پرده داری

گر باده ماند باقی از بزم بی نخاقی

جامی بیار ساقی مردیم از خماری

در بزم شاد و خندان بنشسته شهسواران

[...]

چشم تو می‌نماید چون آهوی تتاری

اما به صید دل‌ها شیری بود شکاری

رشک آیدم چه بر خاک ای سروقد نهی پای

خواهم که پای خود را بر چشم من گذاری

ناصح که منع من کرد از عشق روی خوبان

[...]